纷纷落花飘,美人在何许?相思杳如梦,寂莫春已暮。
一别久不见,一往久不还。相望虽咫尺,如隔千万山。
金错银盘贮赐冰,清光如耸玉山棱。
无论尘客闲停扇,直到消时不见蝇。
雪尽萱抽叶,风轻水变苔。玉关音信断,又见发庭梅。
愁见游空百尺丝,春风挽断更伤离。
闲花落尽青苔地,尽日无人谁得知。
丰城孤剑短,触目不胜愁。斥卤黄沙地,寒风白鹭洲。
野泉寒漱玉,海气静浮鸥。百里宵征早,黄昏到搭楼。
长门与长信,忧思并难任。洞房明月下,空庭绿草深。
怨歌裁洁素,能赋受黄金。复闻隔湘水,犹言限桂林。
凄凄日已暮,谁见此时心。
青青河畔草,矫矫园中李。娟娟楼上妇,微微启玉齿。
仰叹浮云驰,俯首理绿绮。自惜韶华姿,误身游侠子。
一思曰:我所思兮在太山。欲往从之梁父艰。侧身东望涕沾翰。
美人赠我金错刀。何以报之英琼瑶。路远莫致倚逍遥。何为怀忧心烦劳。
二思曰:我所思兮在桂林。欲往从之湘水深。侧身南望涕沾襟。
美人赠我金琅玕。何以报之双玉盘。路远莫致倚惆怅。何为怀忧心烦伤。
三思曰:我所思兮在汉阳。欲往从之陇阪长。侧身西望涕沾裳。
美人赠我貂襜褕。何以报之明月珠。路远莫致倚踟蹰。何为怀忧心烦纡。
四思曰:我所思兮在雁门。欲往从之雪雰雰。侧身北望涕沾巾。
美人赠我锦绣段。何以报之青玉案。路远莫致倚增叹。何为怀忧心烦惋。
村鸡喔喔月坠烟,众星尽没明星悬。行人相向寂无语,风吹黄叶堕我前。
鸦集平沙乱无数,晓角一声飞上树。远绿茫茫烟草深,愁来重对前年路。
青柳映红颜,黄云蔽紫关。忽闻边使出,枝叶为君攀。
舞腰愁欲断,春心望不还。风花滚成雪,罗绮乱斑斑。