上弦明月半,激箭流星远。落雁带书惊,啼猿映枝转。
百花浮冶易为衰,独有秋芳一种奇。比德幽香归楚些,宜人高节入陶诗。
一丛孕秀霜沾蕊,三径含英露满枝。丘壑自多知己乐,肯同桃李竞开时。
梅好唯伤白,今红是绝奇。
认桃无绿叶,辨杏有青枝。
烘笑從人赠,酡颜任笛吹。
未应娇意急,发赤怒春迟。
含情默默向层漪,语语幽怀定未知。
洛浦微波长映步,汉宫香水不濡肌。
心通几点韬光藕,肠结千古托乱丝。
天下风流无绿杨,一春生意别离乡。
柔根恐是离肠结,未折长条先断肠。
露涤清音远,风吹数叶齐。声声似相接,各在一枝栖。
飘蓬万里隔风沙,梦到江南未到家。
料得夜深霜月苦,几人挥泪说梅花。
贾少难逃赋鵩灾,终童不载使缨回。
只须浪作争春态,留取孤芳殿后开。
何人不爱牡丹花,占断城中好物华。
疑是洛川神女作,千娇万态破朝(zhāo)霞。
有哪个人不喜欢牡丹花呢,盛开时独占了城中的美景。
莫不是洛水女神在那里翩舞吧,千娇万态如同灿烂的朝霞飞腾。
牡丹:属毛茛科植物,又名木芍药、洛阳花,初夏开花,单生,大朵,一般有红、白、紫三色。占断:占绝。独占的意思。好物华:美好的景物。
洛川神女,即“洛神”。三国魏曹植作有《洛神赋》。洛川:洛水。破:突破,超出、胜过的意思。