汉阳芳树古今情,逐客南浮雁北征。天尽水连巴子国,月明人在武昌城。
白云依旧过全楚,黄鹄何年控太清。日暮数峰青似染,九疑无恙隔湘英。
平津东阁侍文雄,春转尧蓂一叶中。献岁醁醽开白兽,后车云水叶非熊。
黄金未变千门柳,綵胜先驰五夜风。谁掌丝纶歌九德,凤池清露湿兰丛。
手扶藜杖出南园,不向妻孥告一言。
白发被肩过浙水,青山回首隔吴门。
平芜客路何时尽,乔木人家几处存。
此去越中怜岁暮,绨袍应见故人恩。
药裹长随老杜居,全凭坐客诵方书。
岩前激电空闻烂,屋上繁星顿觉疏。
遥望未能知匹马,不祥幸免见渊鱼。
诗家善谑坡应尔,旅馆清斋泽也如。
似说北门春色近,试分东壁夜光余。
烦君漫举卢仝事,此事非予却是渠。
桃竹初疑一束开,齿牙还辨越船来。囊盛藤子新题帖,饭煮芹菹漫作堆。
兴逐先春风味胜,功收斥卤雪花嵬。任渠老硬相评品,未许伶伦当管裁。
山石那容玉独坚,人生磨灭殆天怜。画蛇最戒足无用,书马常忧尾不全。
谁见虎须真可捋,自惭鸡肋岂胜拳。误人莫向娄师德,不领春生未唾前。
六王扫地阿房起,桃源与秦分一水。小国寡民君所怜,赋役多惭负天子。
天家正朔不得知,手种桃枝辨四时。遗风百世尚不泯,俗无君长人熙熙。
渔舟载入人间世,却悔桃花露踪迹。曾闻父老说秦强,不信而今解亡国。
画图曾识武陵溪,飞鸿灭没天之西。但恨于今又千载,不闻再有渔人迷。
归途重约使轺临,为爱榕溪十亩阴。
俯瞰江流青一带,坐看山色碧千寻。
共拼沉醉酬佳节,暂驻斜晖纵赏心。
因念玉关人已老,不堪摇落又秋深。
高阁成长望,江流雁叫哀。凄凉故吴事,麋鹿走荒台。
日暮衔花飞鸟还,月明溪上见青山。
遥知玉女窗前树,不是仙人不得攀。