嗟薄祜兮遭世患。
宗族殄兮门户单。
身执略兮入西关。
历险阻兮之羗蛮。
山谷眇兮路漫漫。
眷东顾兮但悲叹。
{冥冖=宀}当寝兮不能安。
饥当食兮不能餐。
常流涕兮眦不干。
薄志节兮念死难。
虽茍活兮无形颜。
惟彼方兮远阳精。
阴气凝兮雪夏零。
沙漠壅兮尘{冥冖=宀}{冥冖=宀}。
有草木兮春不荣。
人似兽兮食臭腥。
言兜离兮状窈停。
岁聿暮兮时迈征。
夜悠长兮禁门扃。
不能寝兮起屏营。
登胡殿兮临广庭。
玄云合兮翳月星。
北风厉兮肃泠泠。
胡笳动兮边马鸣。
孤雁归兮声嘤嘤。
乐人兴兮弹琴筝。
音相和兮悲且清。
心吐思兮胸愤盈。
欲舒气兮恐彼惊。
含哀咽兮涕沾颈。
家既迎兮当归宁。
临长路兮捐所生。
儿呼母兮啼失声。
我掩耳兮不忍听。
追持我兮走茕茕。
顿复起兮毁颜形。
还顾之兮破人情。
心怛绝兮死复生。
陟彼此芒兮噫。顾览帝京兮噫。宫室崔嵬兮噫。民之劬劳兮噫。
辽辽未央兮噫。
傅君隘流俗,举步追古人。古人去已远,斯道为荆榛。
出门抱高志,区区向谁陈?十年江海上,漂泊但一身。
念我德不孤,邂逅遂见亲。相知宁苦晚,不觉逾三春。
精微共探讨,议论发清新。谊合然诺重,途穷忧思频。
如何语离别,使我意酸辛。酸辛不在别,欲留我何贫。
闽水东赴海,楚山西入秦。春波正浩荡,谁能知其津?
凫舄鹤袍辞世纷,望三峰下礼茅君。祈年欲啖金光草,好道宁披玉检文。
绝巘琳宫当日见,上方清磬隔花闻。山中倘遇陶弘景,愿乞松风与白云。
万里从兹始,依依祖帐歌。绣衣唐察使,蒟酱汉牂牁。
春色随人远,江流出塞多。先公有遗爱,莫更叹蹉跎。
穷居无与娱,弱子戏我右。
宁知千载前,不是桑榆友。
今为骨肉亲,结爱岂不厚。
不知后千载,当复如此否。
且尽人间事,幽远非所叩。
春江正渺渺,送别两依依。烟里棹将远,渡头人未归。
渔家侵叠浪,岛树挂残晖。况入湖湘路,那堪花乱飞。
听得东风急,吹乾小迳泥。
雨多花放早,水满燕飞低。
贫女不知纬,幽人只此栖。
依依怀去岁,摘茗白坛西。
风雨留人阻去程,扶衰上冢过清明。百家瀼里犹掀簸,那得江神不世情。
万古此一时,天地为我宅。纷纷各有求,何时免忧戚。
我心清且闲,顺逆等朝夕。微酣意自佳,兴至境多适。
悠悠欲忘言,仰睇寒空碧。