高唐作梦时,宋玉乃得见。
那知赋说梦,梦外云雨怨。
此赋苟不作,应无列女传。
考亭高弟说乌洲,小子何妨作远游。
问学再三勤管贯,立身第一在操修。
机心仅可文章用,邪说毋从释老求。
更做程文须典实,年来华藻近轻浮。
露砌独立幽花侣,秋虫啼寒夜深语。棱棱风厉薄罗衣,绕径寻诗来复去。
方塘一夜西风紧,苔点寒青鹤知警。晓起微吟莲叶东,满池荷芰红衣冷。
秋阴漠漠掩重门,宝鸭香消火尚温。南雁不传沙漠信,满庭衰草自黄昏。
白鹭飞来踏浪花,寒鱼得汕便为家。估帆争向沙头落,筀竹阴阴酒旆斜。
书剑飘零学稼迟,吾侪拾此欲安之。
愁怀惯对寒灯话,老态惟应晓镜知。
中散不堪长忤俗,陶潜所好每远时。
西风落日萍花岸,独立苍茫自咏诗。
依依客馆夜燃膏,子夜羁愁无处逃。
闲炷炉香听夜雨,快斟杯酒读离骚。
休惊时节云何速,独吊古人殊不遭。
一阵晓寒催画角,朝来爽气碧山高。
庭皋梧影动,树杪秋风起。人见秋风悲,我见秋风喜。
彤云扫尽烟尘生,万里乾坤净如洗。冥鸿一举横四海,霜隼孤飞渺千里。
从渠伯劳燕,零落下蓬苇。芄兰傲霜秀苍玉,丛桂摇空喷金蕊。
从渠蒲柳姿,萧疏叹零萎。人言西风吹人老,漆发酡颜变枯稿。
又言西风生客愁,砭骨寒心裂肝脑。吁嗟西风兮本无情,惨慄者自悚,衰谢者自惊。
丈夫不与草木腐,安与草木同枯荣。我愿西风常识面,年年岁岁长相见。
吹将鬓发似磻溪,快我鹰扬邈云汉。
灵关秋色白榆多,九月霜飞黑水河。天外雁鸿嗟阻滞,篱边松菊怨蹉跎。
南来邛塞无烽燧,西报临洮走橐驼。此日三秦忧不细,禁中亲诏出廉颇。
墟落依林莽,茅庐出短墙。
儿童避车马,父老馈壶浆。
半湿田新雨,犹青枣未霜。
逢人问丰歉,一一叹声长。