身没碧峰里,门人改葬期。买山寻主远,垒塔化人迟。鬼火穿空院,秋萤入素帷。黄昏溪路上,闻哭竺乾师。
一点灵光,轮回万劫,胎卵湿化无歇。苦海无涯,生灭甚时彻。无根四大非坚固,恋此个形骸何太拙。把浮沉世梦磨开,慧剑割断根孽。逍遥物外生涯,随分乐天知命,闲伴风月。抱守元阳,神气自交结。乾坤倒颠翻离坎,这既济天然非扭捏。有春生夏长秋成,万汇一气无别。
莫论枝上粟团黄,且喜篱边珍颗香。
若使唐家妃子见,料应误摘醉中尝。
阿母亲栽白玉堂,分明雪色变青黄。
不须徙倚横枝看,留作江南第一香。
故友从来匪石心,谏多难得主恩深。
行朝半夜烟尘起,晓殿吁嗟一镜沈。
天涯时有北来尘,因话它人及故人。
也是先皇能罪己,殿前频得触龙鳞。
严妆垂玉箸,妙舞对清风。无复君王顾,春来起渐慵。
歌咽新翻曲,香销旧赐衣。陵园春雨暗,不见六龙归。
田家无五行,水旱卜蛙声。牛犊乘春放,儿童候暖耕。
池塘烟未起,桑柘雨初晴。步晚香醪熟,村村自送迎。
下马邯郸陌头歇,寂寥崩隧临车辙。古柏重生枝亦乾,
馀燎见风幽焰灭。白蒿微发紫槿新,行人感此复悲春。
秋江欲起白头波,贾客瞻风无渡河。
千船火绝寒宵半,独听钟声觉寺多。
弃故乡。
离室宅。
远从军旅万里客。
披荆棘。
求阡陌。
侧足独窘步。
路局苲。
虎豹嘷动。
鸡惊禽失。
羣鸣相索。
登南山。
奈何蹈盘石。
树木丛生郁差错。
寝蒿草。
荫松柏。
涕泣雨面沾枕席。
伴旅单。
稍稍日零落。
惆怅窃自怜。
相痛惜。