泉源新涌出,洞澈映纤云。稍落芙蓉沼,初淹苔藓文。
素将空意合,净与众流分。每到清宵月,泠泠梦里闻。
峨峨郁孤台,下有十万家。喧呼隘城阙,恋此明使车。
忆公初来时,狂狡啸以哗。主将失节度,玉音为咨嗟。
一朝出明郎,绣衣对高牙。持斧自天下,荒山走矛叉。
光腾将星魄,枉矢失惊蛇。氛雾果尽廓,十州再桑麻。
恩令撰中秘,天笔有褒嘉。辛氏世多贤,一姓古所誇。
太史善箴阙,伊川知辞华。
谁欤立军门,杖节来要遮。亦有救折槛,叩头当殿衙。
英风杂文武,公独可肩差。佩玦善断割,挥毫绝纷葩。
时时有纵舍,惠利亦已遐。京西故畿甸,傍塞闻悲笳。
明时资馈餫,岂减汉褒斜。勿云易使耳,重地探荆巴。
三节萃一握,眷心良有加。古来居此人,爱国肯雄誇。
羊祜保至信,陶公戒其奢。安边有成略,此道未全赊。
公今有才气,功名安可涯。愿低湖海豪,磨砻益无瑕。
凌烟果何晚,犹有发如鸦。
西风碍长养,冷气移当暑。河北饥未赒,燕中久无雨。
传言山东地,亦有流冗故。细民辄疵疠,天意肯回互。
犹闻客子船,买口向南去。饥馑事关天,肯使为利赂。
南人多暴殄,米粟易珠土。此理焉可常,翻覆随朝暮。
曩岁江浙间,眼见吁可惧。长愿四序平,秋香熟禾黍。
楼中见千里,楼影入通津。
烟树遥分陕,山河曲向秦。
兴亡留白日,今古共红尘。
鹳雀飞何处,城隅草自春。
朱颜非自换,良为箧镜欺。
箧镜终不发,朱颜终不移。
歌罢月在梁,影落阑干垂。
感君明月心,不弃秋风姿。
犹记覆耳发,挂君飘缨髭。
宛转结不解,烦君立移时。
窗耳半掩簟儿清。庭儿静,袖儿轻。春儿老去伤情。
景儿明,愁懒把,步儿行。
黛儿蹙蹙髻儿倾。栏儿倚,闷盈盈。萋萋绿草儿,迷断归程。
叹声声,只赢得、病儿成。
庭院深深闻杜宇。无计留春,拼送春归去。问春毕竟归何处。
桃花乱落杨花舞。
回首家山曾小住。斗草寻芳,姊妹欢如许。不道而今离绪苦。
樽前唱断黄金缕。
流水横桥小洞门,乱来遗迹暗消魂。
剑沉旧井龙湫废,碑断阴崖鹤冢存。
落日樵苏归古道,西风禾黍入孤村。
扶桑海水今清浅,应待麻姑为细论。
骊驹塘上玉生烟,麟角峰前乐事偏。花里桥亭春每早,竹间书庋日如年。
雕龙细雨金壶墨,宝雁轻调锦瑟弦。椿树绿时誇五伯,桃花红处祝三千。
南唐忠烈桂司空,三百馀年气贯虹。上国勋劳明大节,故家文献挹遗风。
云中结构孙修庙,石上褒崇史论功。词客冀窥松柏路,弋阳西畔贵溪东。