无端小草出登坛,壮士徒歌易水寒。枉把全师轻一掷,遂将宿将尽三韩。
腐儒误国由房琯,野老吞声恨贺兰。岂是胡人开杀运,只因中国自摧残。
去年此日战浑河,败北频仍蹙境多。未见北尘先解甲,若逢胡骑便投戈。
出关已绝生还梦,应募惟闻浪死歌。一自上都重失后,人心汹汹奈如何。
未得君王丈二殳,人人能说扫穹庐。防边谁上方城略,筹国曾无平准书。
四出征兵飞赤白,再言加赋算锱铢。东夷未靖中原动,只恐殷忧不易除。
相公能辞一品官,不能辞他九转丹。
相公能却万钟粟,不能却他长生籙。
潭潭之居移气体,新年七十儿童似。
朝明见客步如飞,窗下时时看细字。
高车得似垂车荣,巍冠何如挂冠清。
深衣独乐真天人,谁其友之聃与彭。
春风昨夜到榆关,故国烟花想已残。少妇不知归不得,朝朝应上望夫山。卢龙塞外草初肥,雁乳平芜晓不飞。乡国近来音信断,至今犹自著寒衣。八月霜飞柳半黄,蓬根吹断雁南翔。陇头流水关山月,泣上龙堆望故乡。朔风吹雪透刀瘢,饮马长城窟更寒。半夜火来知有敌,一时齐保贺兰山。
杜陵叟,居杜曲,终岁胼手兼胝足。刈麦初罢又插秧,身劳岂畏泥涂辱。
旱魃为虐苗皆枯,大风卷地更折谷。天灾厄人人无言,县官催租火迅速。
哀鸿嗷未休,豺虎满人屋。粟帛献稍迟,金刚齐努目。
竹笥搜尽寒冬衣,桑阴鬻我耕田犊。官钱虽纳杼柚空,谁将灾苦宣苍穹。
苍穹明镜鉴万里,讵能察我茅檐蔀屋之私衷。
天气肃肃霜气深,草木黄落日白沉。凤皇不鸣朱丝琴,君行不远伤人心。
四时疾转无停针,鸳鸯刺绣成锦衾。鸳鸯不栖远树林,林风吹有南北音。
谅君不是边地尘,胡为一飞不可寻。谅君不是边地城,胡为一立不移形。
北云冉冉南云升,安得撞面肝肠冰。
十年涧壑共栖迟,往事衰凉有梦知。月照清尊行命酒,秋分霜叶坐题辞。
鸣泉初引成渠日,竹树新栽见长时。一自山丘零落后,闲亭无复水平池。
驿路春将暮,江流夜不停。孤舟随去住,一雨过清明。
野墓芊芊草,荒原树树莺。临风闲纵目,乡国倍关情。
昔人一别恨悠悠,犹把梅花寄陇头。
咫尺花开君不见,有人独自对花愁。