寒夜独凭阑,徘徊看明月。如何咫尺间,故人相隔绝。
闽藩大比期,天香发桂枝。多士纷纷济,选择藉主司。
有若鉴之明,妍媸讵能欺。有若衡之平,铢两讵能违。
三试叶至公,得士人共推。芋原秋欲暮,凉风吹罗衣。
酒尽各分袂,云树两依依。
十里黄花半野桥,午云晴鹳两争遥。樵回耳热孤心在,遍踏晴峰按寂寥。
八月凉风起,高飞乱入云。度关成一序,遵渚动千群。
菰米沈寒雨,芦花散夕曛。一声江上过,独客最先闻。
白骨枕江国,乱馀人更多。斜晖留殿阁,毒雾塞山河。
嘹唳苻坚鹤,凄凉索靖驼。微躯免锋镝,浑逐浪花过。
新月淡烟霏,江花冷照衣。
无人山犬吠,隔竹掩荆扉。
国朝钞法古所无,绝胜钱贯如青蚨。试令童子置怀袖,千里万里忘羁孤。
岂期俗下有奸弊,往往造伪潜隈隅。设科定律非不重,奈此趋利甘捐躯。
纵然桎梏坐囹圄,剩有囊橐并尊壶。生平心胆死相遁,口舌所挂多无辜。
人生既以不堪此,恶卒乃藉生危图。苦之捶楚甘酒肉,役用在手犹柈珠。
或思夙昔报仇怨,或出希觊倾膏腴。搜求宁肯剩鸡狗,污辱间有连妻孥。
何如巧遇贤令尹,烛照剑断神明符。先穷支蔓到根本,矿铁虽硬归红炉。
非唯此境少忧畏,亦遣邻邑多欢愉。自怜弱肉脱虎口,从此饮水皆醍醐。
誓将白首至死日,顶戴岂与劬劳殊。愿推此举遍天下,咸使良善安田庐。
偶作山行只杖藜,归逢寒日下山诗。
与僧并立看红树,忽有鹤来栖树枝。
穷冬日日爱天晴,古寺门开绝送迎。
野鹤忽来桥上立,山僧独向水边行。
过寒梅树白全少,入腊草牙青渐生。
又是舒州一年了,怕看新历动乡情。
星光如月映长空,惊起愁眠夜向中。
残暑不妨欺枕簟,隔窗鸣叶是西风。