陶翁昔年怀隐德,手种黄花只一色。南山杯酒义熙年,北窗枕簟羲皇宅。
九霄原是儒家子,作画多年胡昩此。丹青入手劳心思,不极妖艳心不止。
我闻菊品三十六,此画模写犹未足。世情每自逐时好,隐德谁能识幽独。
愿君笔端改常度,剥落繁华反贞素。万里风霜摇落馀,一枝秋色长如故。
直指示众重说偈,瞿昙舍身得其半。
东山和出一字无,擘破面门君自看。
妙德熏天富,空生彻骨穷。同将一点雪,煅出太虚空。
少待鹍鹏化,聊资九万风。殷勤问行李,一箭过辽东。
吾弟有娇女,名珍字掌珠。在家频汝顾,久客念余无。
襁褓离慈母,恩勤托义姑。近来闻学步,应不倩人扶。
已为蟾阙彦,仍就鹄山居。綵服晨供馔,青藜夜照书。
寒香三径小,清籁四窗虚。仕学俱优日,承明别有庐。
双玉亭亭出粉墙,便添风月入吟觞。会看直上三千尺,截简先书异姓王。
仙翁去醉碧桃春,鹤背风吹万里身。
洞裹棋高饶岁子,瓢中诗好寄何人。
三峰紫翠浮亡屐,五岳烟霞染葛巾。
归日定知能缩地,莫教青竹化龙鳞。
琴遇知音始可调,卓非善听亦徒劳。
早知应聘终罹祸,罪死何如节死高。
已毕林中事,云烟隔暮城。
古松知鹤老,沙水见鱼行。
坐形生影,穷吟谷应声。
嗜茶因识谱,寻药忽遗名。
日吉期蜂分,山晴放犊耕。
喜幽从地僻,不学负时清。
缘荠同家食,披藤发野情。
松庐极邻并,归计几时成。
扶头鲁酒笑无为,点鬓吴霜悟有涯。三日园林集裙屐,五风芬郁照沦漪。
自非落落枚乘笔,对此汪汪叔度陂。千古新亭流恨永,危阑烟柳苦低垂。