野鹤相将拄杖前,倚松穿竹各欣然。
山行一匝又一日,云作四邻今四年。
名教之中元有地,吾心以外别无天。
平生老仆犹疑我,不是凡夫不是仙。
山欲窈而深,路欲缭而曲。
向来始开荒,惟恐日不足。
松行四五里,云绕上下谷。
振衣千仞冈,邀月喷横玉。
於今曾几何,此与不可续。
一筇筋力疲,篮笋或更仆。
平生爱山心,安得两黄鹄。
昔如鸿翩翻,今如驱局促。
盛衰固其常,细甚太仓粟。
付之琉璃黄,浇以葡萄绿。
吾州固多士,霞佩相上下。
懿哉考亭老,伊洛与并驾。
清调荐鼎彝,黄琮加缫藉。
遂令晋之鄙,嗜学如嗜炙。
岂徒挟老笔,秋风趁雄跨。
奇文吐寒芒,明月夜相射。
要当抱遗经,与帝陈广厦。
平津二三策,夫我则不暇。
士以哭识先,兰鲍在所化。
行矣其勉旃,勿为子虚诧。
亦笑先生蔬一槃,云沈作坞卧荒寒。
童颜并已无班白,槁面旧曾如渥丹。
底用鱼烹双素尺,共知鹤化一黄冠。
芙蓉冷落秋萧索,只有篱花耐久看。
不肯诸贤季孟间,归来云月尽跻攀。
谁僧命达昔工部,未必诗穷今巨山。
两鬓雪霜多是病,一蓑烟雨可曾閒。
花前得酒微成醉,欢颊春红觉顿还。
春深酒熟溪桥鼓,午过斋闻野寺钟。
花不知名香自永,倚风临水为谁容。
山谷青奴娱夜,秋崖斑媛专房。
尔定婕妤失笑,尔孙流落荒凉。
荒径惑东西,回环极翠微。空持征鸟意,长作准绳飞。
我有二奇石,来自上下钟。是时我行自南复之东,二物真相从。
楼船习习生清风,迩来数年委置庭草丛。新春有客赠我石,其数与物皆相同,问之云来自蜀中。
殊形异状不可以模写,大抵荒崖绝壁自天生质非一日,复有长江之水朝夕相撞舂。
其间岁月不知几千百,乃成造化之神功。东坡雪浪何似者,吾此四物无乃堪弟兄。
有客谓予言,此石置之盆,可种九节仙灵草。南沙偶来观,谓客言诚好,我将致之时尚早。
早闻扣门声,一童手持抱。即令童子洗石分种之,如送仙人上蓬岛。
走笔谢南沙,清贞愿相保。世上琼瑶何足宝。
入城先过我,应只为论诗。思在停云地,情如泛雪时。
风前歌更激,雨后句偏奇。避暑松阴石,相逢不可期。
病起乾坤大,秋分日夜中。山花还我径,露草更天风。
膰俎分清庙,诗筒寄野翁。南楼明月夕,谁与一樽同。