轻鬓丛梳阔扫眉,为嫌风日下楼稀。
画罗金缕难相称,故著寻常淡薄衣。
作客怜双鬓,长安经几春。漫传今夕旧,又及岁华新。
看剑犹冲斗,开尊欲醉人。灯前听王漏,骨肉尔为亲。
一赋《归来》不愿馀,文园多病滞相如。篱边竹笋青应满,洞口桃花红自舒。
荷蒉有心还击磬,周公无梦欲删《书》。云间宪伯能相慰,尺素长题问谪居。
微云生屋脊,欹枕看培塿。
崔嵬乱一瞬,泰华入搔首。
须臾万银竹,壮观惊户牖。
摧击竟自碎,映空白烟走。
余飚送未了,日色在井口。
去冬三寸雪,寒日澹相守。
商量细细融,未觉经旬久,
谁能料天工,办此颖脱手。
一凉满天地,平分到庭柳。
叶端啸余风,送我一杯酒。
画屏题细字,尽记同来友。
俗眼之所遗,此事当不朽。
西园可散发,何必赋远游。
地旷多雄风,叶声无时休。
幸有济胜具,枯藜支白头。
平生会心处,未觉身淹留。
散坐青石床,松意淡欲秋。
薄雨青众卉,深林耿微流。
一凉天地德,物我俱夷犹。
东北方用武,六有事戈矛。
甲裳无乃重,腐儒故多忧。
珍禽叫高树,且复寄悠悠。
五年元日只流离,楚俗今年事事非。
后饮屠苏惊已老,长乘舴艋竟安归。
携家作客真无策,学道刳心却自违。
汀草岸花知节序,一身千恨独霑衣。
分野秦封尽,山川蜀国雄。
堑江流地底,剑阁起天中。
栈险崖频转,萝深月不通。
飞扬惭白帝,开辟忆蚕丛。
气候三秋异,猿声众壑同。
栋云常碍日,岩树递呼风。
客路随飞鸟,乡心挂落枫。
兹非旷达士,应此泣途穷。
斜日片帆阴,春风孤客心。山来指樵路,岸去惜花林。
海气蒸云黑,潮声隔雨深。乡愁不可道,浦宿听猿吟。
凤历首春王,三元启远昌。
衣冠充闾里,云物动笙簧。
共舞椒花醉,真成机械忙。
人生当此日,何必古羲皇。
睡眼朦胧撑不开,鸡声唱晓梦惊回。
竹炉尚有残冬火。柏酒初斟新岁杯。
身世百年如梦幻,功名两字已心灰。
门无贺客清闲甚,自汲寒泉浸古梅。