一样娉婷绝代无,水宫鱼贯出琼铺。
缘何买得凌波女,为有荷盘万斛珠。
行遍塘边不肯归,鸳鸯打起看双飞。
荷花近岸难攀折,蒲苇丛深露湿衣。
淡淡红生细细香,半开人折寄山房。
只缘清净超尘垢,颇似风流压众芳。
曲沼芙蓉映竹嘉,绿红相倚拥云霞。生来不得东风力,终作薰风第一花。
冰明玉论自超尘,绰约毫端见美人。羞涩群芳总摇落,秋风袅袅独传神。
朱雀街头雨,乌衣巷口风。飞来双燕子,不入景阳宫。
为问秦淮女,还知玉树空。
湖上水云绿,荷花十里香。咿哑木兰棹,惊起睡鸳鸯。
雌雄两分去,不觉断人肠。
白苧鸦头袜,红绫锦靿靴。玉阶零露冷,差折凤仙花。
去去荡游子,秋深不念家。
瓦上松雪落,灯前夜有声。起持白玉尺,呵手制吴绫。
䌥纫征袍缝,边庭草又青。
秋光浓欲滴,结束东篱花。
糁糁纷点缀,戢戢相参差。
渊明太好事,言乐酌流霞。
谁云制颓龄,为与霜争华。
映水开芙蓉,丽色如春葩。
谩以拒为名,青女不能加。
持此问渊明,何乃吝齿牙。
门外风如箭,黄落满天涯。