坎止流行一任他,年华其奈老夫何。
贫知醉有回天日,早得閒为却日戈。
野烧青归烟仿佛,溪痕晴涨雪坡陀。
屠苏只对梅花饮,茅屋竹篱春意多。
老子浮沉田里间,犊车辕许野人攀。
饮中仙去东西玉,行处不传大小山。
天且莫教三月尽,我今无负一生閒。
春寒正惬牛衣暖,富贵从渠昼锦还。
声名空自落人间,要是龙鳞不可攀。
春水白鸥多载酒,夕阳黄犊饱看山。
老吾於传懒我癖,之子有诗忙是閒。
四海流传如见问,为言飞鸟倦知还。
诗卷空留紫翠间,风花飞絮岂堪攀。
埋云已笑梦中梦,敲月更烦山上山。
长短百年谁是主,死生一概匹如閒。
病余勘破人间事,底用瞿昙说八还。
亦笑卢仝屋数间,野猿皋鹤共跻攀。
才登楼见一溪月,不出门行十里山。
有兴自携残藁醉,无人得似老夫閒。
樵青莫掩柴扉路,留与春风作往还。
岁晚谁同涧谷槃,一牛呼犊野烟寒。
村如有雪荞花白,山未著霜桐叶丹。
是处丰登茅店酒,老夫閒散竹皮冠。
醉归更草郊居赋,传与诗人作画看。
高卧只消云半间,随缘栽果与猿攀。
不将此手遮西日,安用吾文移北山。
双燕来时春晻霭,一牛耕处月宽闲。
溪居已息机心久,莫遣惊鸥去不还。
人情何翅抵黄间,鴥彼鸿冥杳莫攀。
宠辱可惊浮世事,是非不到好溪山。
怒鹏已较三千里,老马宁思十二閒。
丘壑傥容诗入社,肯将宗派继还还。
野鹤相将拄杖前,倚松穿竹各欣然。
山行一匝又一日,云作四邻今四年。
名教之中元有地,吾心以外别无天。
平生老仆犹疑我,不是凡夫不是仙。
展开阅读全文
山欲窈而深,路欲缭而曲。
向来始开荒,惟恐日不足。
松行四五里,云绕上下谷。
振衣千仞冈,邀月喷横玉。
於今曾几何,此与不可续。
一筇筋力疲,篮笋或更仆。
平生爱山心,安得两黄鹄。
昔如鸿翩翻,今如驱局促。
盛衰固其常,细甚太仓粟。
付之琉璃黄,浇以葡萄绿。
吾州固多士,霞佩相上下。
懿哉考亭老,伊洛与并驾。
清调荐鼎彝,黄琮加缫藉。
遂令晋之鄙,嗜学如嗜炙。
岂徒挟老笔,秋风趁雄跨。
奇文吐寒芒,明月夜相射。
要当抱遗经,与帝陈广厦。
平津二三策,夫我则不暇。
士以哭识先,兰鲍在所化。
行矣其勉旃,勿为子虚诧。