少小诗才苦不纵,束缚霜毫万牛重。有如工女立寒窗,刻剪衾裳作鸾凤。
虽然十指尽僵裂,神物焉能为我用。十年学诗祇自惭,那有一篇堪百讽。
一自明湖醉风雪,复出从军事鞍鞚。青磷白骨皆眼见,恨蕊愁花亦心痛。
夜镫草檄百纸空,晓月吹铙万夫閧。玉貌歌来尚战场,金朽丐处均厮从。
从此豪情风雨至,倏忽高歌鬼神送。流黄夺得九张机,织出天衣尽无缝。
李杜韩苏生不再,衮衮群儿空簸弄。放翁诗诀已轻传,清钟谁更敲秋梦。
何日山中住,山中我旧知。茅堂深竹里,螺径夕阳时。
黄蝶穿篱疾,闲云出岫迟。今朝对明镜,愁见发成丝。
齑盐饘粥是清缘,火宅焚空不受煎。枕上黄粱销绿蚁,观中白骨长青莲。
身留蛮触交争国,梦入羲皇极乐天。五十六年吾事毕,时间贪恋总全捐。
树结寒阴鸟自啼,青楼闲琐板桥西。
纱窗色改粘蜗壳,绣户香销冷麝脐。
零雨残云春梦断,落花荒藓夕阳低。
芳名犹在风流尽,烟水年年绕旧堤。
才上公车对早晖,淡晴天气晓光微。客中愁思真如病,梦里乡关不当归。
络绎轮蹄蹂岸雪,飘零星月掩林霏。山程水驿终朝历,望望村庄叩板扉。
春潭滉漾接隋宫,宫阙连延潭水东。蘋苔嫩色涵波绿,
桃李新花照底红。垂菱布藻如妆镜,丽日晴天相照映。
素影沉沉对蝶飞,金沙砾砾窥鱼泳。佳人祓禊赏韶年,
倾国倾城并可怜。拾翠总来芳树下,踏青争绕绿潭边。
公子王孙恣游玩,沙阳水曲情无厌。禽浮似挹羽觞杯,
鳞跃疑投水心剑。金鞍玉勒骋轻肥,落絮红尘拥路飞。
绿水残霞催席散,画楼初月待人归。
三年不见故山秋,一枕西风万里愁。已识关中迁大姓,谁知天际有归舟。
飘零节候惊黄叶,浩荡烟波想白鸥。行到江南堪下泪,暮云衰草满汀洲。
天门街上倒天枢,火急先须卸火珠。
计合一条麻线挽,何劳两县索人夫。
翠冷黄添逐病容,修眉怯扫黛螺封。簟痕轻拭流波腻,幔影閒垂曲槛重。
五夜烧镫挑豆蔻,三秋览镜减芙蓉。披衣小展裁桐叶,撩乱吟情四壁蛩。
涉溪寒策卫,日入远山空。樽酒秋香里,班荆落叶中。
星云平野黑,镫火暗烟红。携手新桥上,萧然向晚风。