万绿丛中春事阑,杨花如雪满江干。
露沾花树蝶衣重,雨著芹泥燕嘴寒。
愁到吟肠诗绾断,梦依棋局客敲残。
何时买得青山住,炼就蓬壶换丹。
闻说春醪熟,提壶唤客尝。
乾坤一酿甕,花气百和香。
一雪满天地,三春景更妍。
鹤梳琼羽落,蝶舞粉衣翩。
嫩柳飘新絮,残梅补落钿。
东风初解冻,洗手破轻烟。
荒草无行路,人家隔小溪。雨多岚气重,石少水声低。
病鹤依松立,寒鸡傍砌啼。近来浑懒动,静处欲幽栖。
今年春日殊无赖,不逐黄衫作伴游。学道十年心似醉,怀人一别岁如流。
残山剩水尘凡隔,瘴雨蛮烟日夜浮。战伐即今怜壮士,功成谁拟觅封侯。
晓风吹暖破阴云,草色湖光转绿痕。试看海棠枝上月,定将花影到重门。
一春多为惜春愁,无柰鹃声叫不休。最是恶怀难著处,落花风雨五更头。
不独满池塘,梦中佳句香。春风有馀力,引上古城墙。
万里音尘绝。
千条杨柳结。
不悟倡园花。
遥同羌岭雪。
春心自浩荡。
春树聊攀折。
共此依依情。
无奈年年别。
人在幽窗柳在阑,楼头杜宇一声残。
梦魂惊断梨花月,寂寞五更风雨寒。