玉宇苍凉曙色分,楚歌四起杳相闻。桑林短短平依路,茅屋低低半是云。
旧日琴书成远梦,倚空刀剑谩从军。谋身莫笑儒生拙,投笔于今可立勋。
秋岩有高士,扫石松下坐。忽忆圭峰樵,抱琴欲相过。
岁寒雪月交,夜永龙蛇动。莫将铁笛吹,惊破孤山梦。
春来江岸雨霏霏,春去园林绿未稀。春去春来成底事,东风原自不曾知。
酷烈复离披,玄功莫我知。青苔浮落处,暮柳间开时。带醉游人插,连阴被叟移。晨前清露湿,晏后恶风吹。香少传何许,妍多画半遗。岛苏涟水脉,庭绽粒松枝。偶泛因沉砚,闲飘欲乱棋。绕山生玉垒,和郡遍坤维。负赏惭休饮,牵吟分失饥。明年应不见,留此赠巴儿。
四海应无蜀海棠,一时开处一城香。晴来使府低临槛,雨后人家散出墙。
閒地细飘浮净藓,短亭深绽隔垂杨。从来看尽诗谁苦,不及欢游与画将。
跏趺聊独坐,高枕忆王孙。雨滴阶前树,鸡鸣塞外村。
真空怜我独,妙用向谁论。四大都零落,还馀一息存。
斯道天开万象陈,根荄枝叶总吾真。诸君欲问传心者,请听街前击瓮人。
云汉委扬粤,辉光烛重溟。邃古虽云邈,箫韶留其声。
先皇涤华夏,敷天扬风霆。此邦识真主,晏然不被兵。
南园盛儒藻,风徽代相承。秘书奋逸足,百年绍宗灯。
宫詹主前导,梁欧为骖乘。三驾入中原,群雄不敢争。
既以张南国,亦又垂云仍。缅昔神皇初,诸儒何铮铮。
晚起不及见,颓波渐纵横。先生太古徒,家学称绍庭。
解绶早来归,三径怡高情。于酒陶彭泽,于诗杜少陵。
大雅未榛芜,岿然存典刑。顾兹堂奥上,蹩
琼瑶初绽岭头葩,蕊粉新妆姹女家。举世更谁怜洁白,
痴心皆尽爱繁华。玄冥借与三冬景,谢氏输他六出花。
结实和羹知有日,肯随羌笛落天涯。