井轸南宫焕宝光,千秋古胜并延祥。
祗今两寺无名子,地藏旁联四实方。
悲愤无因吁帝门,神州摇落似荒村。愁看大地千年劫,坐听灵潮万里喧。
辽海乘槎真浪迹,新亭洒泪寄狂魂。高秋风雨横江去,莫问擎天有柱存。
秋至行看木叶乾,更堪衰意对丛兰。浮云苍狗何多变,颓魄青霄不再完。
风雨一林孤鹤瘦,亲交几辈北邙宽。荒亭独坐吟千感,泪把君诗问考槃。
非香之香,非色之色。
伴我孤吟,风清月白。
冰崖孤芳,雪林早春。
伴我读易,见天地心。
昨夜雪初霁,寒梅破蕾新。满头虽白发,聊插一枝春。
飞泉练白地无尘,欻起千波湛寂身。静挟飞仙忘世虑,却嗤尘世梦中人。
丈夫好弓剑,行坐说金吾。喜闻有行役,结束不待车。
官田赠倡妇,留妾侍舅姑。舅姑皆已死,庭花半是芜。
中妹寻适人,生女亦嫁夫。何曾寄消息,他处却有书。
严风厉中野,女子心易孤。贫贱又相负,封侯意何如。
乡人极口誇吾友,誇道新来葺妙居。东晋风流千载后,南窗潇洒数椽馀。
无肠可著犹贪酒,有眼能看肯废书。记取鲁人学柳下,不须辞米赋归欤。
东风一戏剧,会使红绿争。
粲粲墙角花,朝霞翦芳英。
自怜冰雪志,猥与桃杏并。
未应素节改,但觉羞颜頳。
孤标翳尘土,疏香掩蓬荆。
游蜂颇知己,飞绕千回轻。
其奈逐臭夫,对之白眼横。
主人情不薄,爱君成瘦生。
今来摄从事,吏课殊少程。
何时把杯酒,一洗千枯荣。