枯木无华几度秋,断云犹挂树梢头。自从斗折泥牛角,直至如今水倒流。
皇唐二百八十年,柳氏家门世有贤。
出众文章惟子厚,不群书札独公权。
本朝事去同灰烬,圣供吾思绍祖先。
感叹尽应余庆在,今来见汝又堪怜。
频年游子唱《骊歌》,杨柳其如送别何。毕竟不知攀折苦,长条更比去年多。
一疏为高堂,非缘松菊荒。白云穷望眼,秋色照归装。
暂束新袍笏,仍娱旧綵裳。金门非忍别,事主日犹长。
江边出相送,君去我当返。
徘徊未忍还,孤帆夕阳远。
漠漠春阳接海低,濛濛晚雨傍山飞。半敧古埭无人过,时有村童护鸭归。
古有如来号定光,百年真相为重装。
面前涌出香炉石,欲使人烧无尽香。
寒卧虚楞霜日移,怜渠穴纸冻蝇痴。疏芜华发存公道,悠邈良朋辱远辞。
献玉辄伤和氏足,生金难凿贾逵碑。一从尘事轻抛得,好践梅花雪后期。
黄堂燕衎盛衣冠,人道魁星照建安。
多士权衡推月旦,一番桃李属春官。
升歌鸣鹿陪樽俎,好与溟鹏插羽翰。
发策致身须正学,功名久远要人看。
我生局束鸡瓮中,可怜萧索如衰蓬。岂惟五岳足未到,并此眼前山水无由逢。
萤乾蠹死老残帙,何异候虫时鸟啼悲风。纪游往往羡康乐,神工鬼斧开鸿濛。
《秦州》杜老斗奇崛,实与太白《蜀道》争两雄。后来手笔愧凡劣,譬以钝戈朽甲攻。
崇墉夜来披点商丘刻,鲛人网布珊瑚空。秀野草堂出新意,遇佳山水留诗筒。
淋漓泼墨更谁子,横绝独步青村翁。齐州九点罗心胸,玲珑雕刻青芙蓉。
中原蜡屐回匆匆,蛮天宰邑凭祝融。洞庭彭蠡飞艟艨,中流绝叫惊蛟龙。
万弩直射冯夷宫,彩丝吊屈心忡忡。欲呼湘累歌兰丛。
吁嗟乎,丈夫薄宦路已穷,簿领朱墨纷相从。才雄天末少人识,顽烟瘴雨支吟筇。
江东群彦坐台省,锵鸣玉佩陈钟镛。我读君诗悼君遇,忽觉清夜剑戟摩苍穹。
急㸐瓦铛煮浊酒,为君感慨抑塞挥千钟。