雷音一振绝微言,末学方知祖道尊。莫讶师僧无见处,人人俱解句中玄。
尽日伤春春已归,残花谁与惜芳菲。黄莺接叶啼难歇,紫蝶寻香故自飞。
感旧京华成梦梦,送人流水更依依。王孙未用歌招隐,芳草山园愿不违。
春尽星坡又一年,鸟啼客去草芊芊。花开花落供惆怅,天雨天阴总可怜。
倚阁三杯婪尾酒,游园五色并头莲。独愁鼙鼓催春色,梦入东华只怆然。
天女化为舍利弗,本无障碍女男身。散花究竟涅槃觉,学书初学卫夫人。
发愿为吾全写诗,画楼春暖日临池。空将十纸摹梁鹄,留与家书说卫漪。
鱼山学行覃溪笔,留得书丹在我家。不写簪花传化度,自然高浑发清华。
月霣风寒注逝川,去年此夕奈何天。房栊久闭尘凝簟,书画搜遗墨满笺。
儿女悲啼倚灯下,形容绰约步阶前。更无入梦肠空断,且费扶鸾问散仙。
智师一字五万钱,千字文无人间烟。旃理临之冰雪仙,忽思铁手拂笺年。
浓艳凝香带叶妍,粉痕墨晕态犹鲜。而今落尽残红后,读画题诗更惘然。
一枝浓艳发遗香,剩粉残笺空断肠。色相华严常示现,殿将画谱拾群芳。
洛阳城东西。
却作经年别。
昔去雪如花。
今来花似雪。
蒙蒙夕烟起。
奄奄残晖灭。
非君爱满堂。
宁我安车辙。
绛彩酣春色,娇香腻午风。谁云蜀江浪,不与武陵通。
度朔千年在,玄都一夜空。妆台意无尽,馀恨满青铜。
腊里霏微未许多,春来舞片却交叉。
混成天地皆同色,点染园林尽着花。
岸迹云凝迷去鹭,屋头烟暖见饥鸦。
东风毕竟能融化,不放寒澌冰柳芽。
相逢九十日,彼此惜芳期。
折柳停闲骑,嚼花吟好诗。
经年行远别,对景起深思。
日落不知处,四山啼子规。
武陵人去水横陈,独向玄都管领春。
日暖风轻尘扑面,刘郎空老苦吟身。
金波滟滟日煇煇,绿树牵风晒柳丝。
湖阔翠禽飞不过,浮荷叶上立多时。