霜月正如钩,临池更上楼。
沈侯新觉瘦,宋玉旧多愁。
獭髓分膏密,鹅毛写恨稠。
长怀寄归雁,归雁自悠悠。
兹晨戒流火,商飙早已惊。云天收夏色,木叶动秋声。
斋庐相向隔疏槐,清话何妨数往来。风雨满窗惊笔阵,莺花随处避吟台。
锦袍讲幄曾同赐,草具盘餐每共开。今日老痴成独坐,高轩底事尚迟回。
云淡风轻近午天,望花随柳过前川。旁人不识予心乐,将谓偷闲学少年。
出山何草草,曾对几黄昏。
落日照行脚,白云空寺门。
拄瓢半死树,乞食三家村。
只在太湖上,水田吹浪痕。
百事年来尽懒为,闭门高卧动经时。
秋来深悟芭蕉喻,岁暮聊吟蟋蟀诗。
巷陌草深人住少,湖田水没雁来迟。
人生意无贫贱,尊酒鲈鱼且自持。
丝绳玉瓶引深井,冰厚银床夜初冷。
素手深笼倚辘轳,月明独照娉婷影。
井上高高两桐树,乌啼只在人愁处。
金凤衔珠压鬓云,仿佛随风欲飞去。
井水虽深有限期,人心有愁无尽时。
桐阴散乱月将落,滴尽铜龙谁得知。
两过安禅寺,皆言尚未归。
情知相见近,犹欲复来辞。
滩浅舟行涩,风轻雨下微。
白云回首地,天阔柳丝丝。
人生何事大,惟有生与死。
此事苟不明,枉作真男子。
政公自吴来,其目定如水。
我以为有道,延入禅室里。
朝谈复暮说,句句堪入耳。
相知岂独我,亦有吴太史。
及今当南还,虎跑其所止。
我作送行偈,且依世人礼。
伏请石田翁,证明吾与尔。
金蕊荧煌翠叶圆,移栽花屋最宜看。一冬斋阁深深闭,留待秋香到岁寒。