陇头二三月,杨柳黄绿丝。郎行杨树下,骢马金络羁。
马瘦不忍鞭,柳弱不堪折。出谷复入谷,落日独行客。
水流陇山下,郎行陇山上。陇水东南流,与郎常相向。
擒得南单于,能解单于歌。马鸣边地黑,同行皆念家。
军书十二勋,金貂紫裤衣。郎从左边过,不知是阿谁。
衙鼓簪绅动,灵椿荐寿醪。
吾君合尧舜,此日降伊皋。
盘诰文章老,丹青事丛牢。
乃朝尊柱石,千里辍钧陶。
民即讴歌借,霖应梦寐劳。
秦人下车乐,远迩赋崧高。
高楼愁永夜,有月到相寻。抱影同千里,含光拥一衾。
鸦惊还自定,雁远竟无音。惆怅年年客,清辉冷玉簪。
七年高卧霅溪滨,阅尽诸公上要津。
共怪朝无书一字,宁知项有铁千觔。
渊明肯仕义熙世,刘老要完元佑人。
四壁新堂基已就,从今饱挹洞庭春。
老我无心出市朝,东风林壑自逍遥。
一犁好雨秧初种,几道寒泉药旋浇。
放犊晓登云外垄,听莺时立柳边桥。
池塘见说生新草,已许吟魂入梦招。
雷音一振绝微言,末学方知祖道尊。莫讶师僧无见处,人人俱解句中玄。
尽日伤春春已归,残花谁与惜芳菲。黄莺接叶啼难歇,紫蝶寻香故自飞。
感旧京华成梦梦,送人流水更依依。王孙未用歌招隐,芳草山园愿不违。
春尽星坡又一年,鸟啼客去草芊芊。花开花落供惆怅,天雨天阴总可怜。
倚阁三杯婪尾酒,游园五色并头莲。独愁鼙鼓催春色,梦入东华只怆然。
天女化为舍利弗,本无障碍女男身。散花究竟涅槃觉,学书初学卫夫人。
发愿为吾全写诗,画楼春暖日临池。空将十纸摹梁鹄,留与家书说卫漪。
鱼山学行覃溪笔,留得书丹在我家。不写簪花传化度,自然高浑发清华。
月霣风寒注逝川,去年此夕奈何天。房栊久闭尘凝簟,书画搜遗墨满笺。
儿女悲啼倚灯下,形容绰约步阶前。更无入梦肠空断,且费扶鸾问散仙。
智师一字五万钱,千字文无人间烟。旃理临之冰雪仙,忽思铁手拂笺年。
浓艳凝香带叶妍,粉痕墨晕态犹鲜。而今落尽残红后,读画题诗更惘然。
一枝浓艳发遗香,剩粉残笺空断肠。色相华严常示现,殿将画谱拾群芳。
洛阳城东西。
却作经年别。
昔去雪如花。
今来花似雪。
蒙蒙夕烟起。
奄奄残晖灭。
非君爱满堂。
宁我安车辙。