岂是昧容华,岂不知机织。自是生寒门,良媒不相识。
海内论才重八闽,棘闱从事岂厌频。花香每拥薇堂席,雨露长随骢马尘。
白面多逢新措大,朱衣半是旧同寅。千金市骏非皮相,神骨分明各认真。
莫入州衙与县衙,劝君勤理旧生涯。
池塘多放聊添税,田地深耕足养家。
教子教孙须教义,栽桑栽柘胜栽花。
闲非闲是都休管,渴饮清泉困饮茶。
竹庭残雪净,林壑寒流清。经声静夜阑,水月生空明。
道人了观化,心止神流行。空斋一相对,澹然离俗情。
垄上归来跨牸行,扬鞭遥指暮云生。明朝共把春犁去,闻道君王欲省耕。
农岂犹需我劝农,且从人意卜年丰。
喜闻布谷声声急,莫为催科处处穷。
父老来前吾语汝,官民相近古遗风。
欲知太守乐其乐,乐在田家欢笑中。
廿年不到西川路,捧诏今看使者行。乱后草堂江燕在,春华剑阁杜鹃鸣。
桥边旧迹怀司马,山下新祠吊孔明。尚有焚香诸父老,相持杯酒话销兵。
几年寒食在天涯,又向梁园滞岁华。去日壶觞来日梦,二分尘土一分花。
中年多感心犹热,生计能谋愿已奢。我有墓田归未得,春风吹泪迸窗纱。
目愿为我目,口愿为我口。足愿为我足,手愿为我手。
区区此一心,不乐为我有。我岂负心哉,问心心曰否。
少小附君身,周旋日已久。灵府清且间,外缘息攻掊。
不谓廿年来,君为利禄诱。却又大迂拘,事事落人后。
饥寒日煎迫,无计可抖擞。辄以委之我,我能不任受。
顾此方寸地,有似厨中臼。纷纷蓼与齑,辛苦乃杂揉。
手不习钻刺,足不惯奔走。有目喜观书,有口善饮酒。
惟心实难为,请君试分剖。我还语我心,此咎我自取。
汝实主人翁,亦汝自取咎。长安诸贵人,腰金纡大绶。
裘马鲜且肥,黄白积如阜。汝不附渠身,生即与我偶。
我命既穷薄,汝福何由厚。抑汝有自来,乾父而坤母。
气可沮金石,光可彻箕斗。细故辄悲摧,自待则已苟。
我今与汝约,今已三十九。年光迅白驹,世熊幻苍狗。
物有如许许,事有如某某。不敢复相烦,但愿坚自守。
先以三昧火,为汝焚其蔀。继以三昧水,为汝涤其垢。
沃劣不须膏,扫愁不用帚。翩翩鸟出笼,洋洋鱼脱笱。
皮囊有坏时,祝汝长不朽。书此券来兹,时维岁乙酉。
炎歊扫尽任徜徉,百本芭蕉半亩塘。竹屋夜吟诗隽永,莲筒秋味酒清香。
月斜透树影俱好,风细著身心亦凉。更占人间无量福,书帷萤火胜燃糠。