堂萱营柳伴吟哦,黄绶仙翁鬓未皤。
对客不矜名第贵,输心惟在简编多。
江头鲂鲤香晨膳,境内鸱枭冷夜窠。
湘国诗盟今寂寞,衰颓犹喜识阴何。
玉衡既已骖。羲和若飞淩。
四运循环转。寒暑自相承。
冉冉年时暮。迢迢天路徵。
招摇东北指。大火西南升。
悲风无绝响。玄云互相仍。
丰冰凭川结。零露弥天凝。
年命时相逝。庆云鲜克乘。
履信多愆期。思顺焉足凭。
慷慨临川响。非此孰为兴。
哀吟梁甫巅。慷慨独拊膺。
雩娄陂水旧风烟,可喜斯民得繼传。
万顷稻粱追汉日,五门疏凿似齐年。
才高欲献营田策,公暇还来泛酒船。
称与淮南夸好事,耕歌渔唱已相连。
已作淹留计,行舻岂恨迟。
却投前浦宿,还似始来时。
寥泬鲈乡远,飘零鹤发悲。
犹欣有隐者,度景覆残棋。
霜落江寒鸣雁稀,倚楼人定怨归迟。笛声唤起山头月,飞上青天照别离。
星落胡王死,河窍汉使归。
雪山经夏冷,天马入秋肥。
幽人不可见,深避等猿猱。梅雨湿残雪,松风起暮涛。
山回疑地尽,石矗仰天高。借问衡门路,鹤鸣在九皋。
颜生称为仁,荣公言有道。
屡空不获年,长饥至于老。
虽留身后名,一生亦枯槁(gǎo)。
死去何所知,称(chèn)心固为好。
客养千金躯,临化消其宝。
裸葬何必恶,人当解意表。
人称颜回是仁者,又说荣公有道心。
颜回穷困且短命,荣公挨饿至终身。
虽然留下身后名,一生憔悴甚清贫。
人死之后无所知,称心生前当自任。
短暂人生虽保养,身死荣名皆不存。
裸葬又有何不好?返归自然才是真。
颜生:即颜回,字子渊,春秋时鲁国人,是孔子最得意的弟子。称为仁:被称为仁者;以仁德而著称。《论语·雍也》:“子曰:回也,其心三月不违仁。”《孔子家语》:“回之德行著名,孔子称其仁焉。”荣公:即荣启期,春秋时隐士。有道:指荣启期能安贫自乐。
屡空:指颜回生活贫困,食用经常空乏。
枯槁:本指草木枯萎,这里指贫困憔悴。
称心:恰合心愿。固:必。
客:用人生如寄、似过客之意,代指短暂的人生。
裸葬:裸体埋葬。恶:不好。意表:言意之外的真意,即杨王孙所说的“以反吾真”的“真”。