香色自天种,千年岂易逢。开齐全未落,繁极欲相重。冷湿朝如淡,晴干午更浓。风光新社燕,时节旧春农。篱落欹临竹,亭台盛间松。乱缘堪羡蚁,深入不如蜂。有影宜暄煦,无言自冶容。洞连非俗世,溪静接仙踪。子熟河应变,根盘土已封。西王潜爱惜,东朔盗过从。醉席眠英好,题诗恋景慵。芳菲聊一望,何必在临邛。
符亭之地雅离群,万古悬泉一旦新。若念农桑也如此,县人应得似行人。山如巫峡烟云好,路似嘉祥水木清。大抵游人总应爱,就中难说是诗情。
跏趺聊独坐,高枕忆王孙。雨滴阶前树,鸡鸣塞外村。
真空怜我独,妙用向谁论。四大都零落,还馀一息存。
驱车踰岭信间关,风阻扁舟尽日閒。已觉客愁盈蠡泽,愧无佳句酹庐山。
梦悬故国家千里,坐瘦东隅月一湾。乞得南薰殿秋色,章缝应许觐龙颜。
桓景登高事可寻,黄花开处绿畦深。消灾辟恶君须采,冷露寒霜我自禁。篱物早荣还早谢,涧松同德复同心。陶公岂是居贫者,剩有东篱万朵金。
昨日旧谷没,今日新谷升。
壮年不肯住,衰年日凭凌。
日月行于天,江河行于海。
海水不复回,日月肯相待?日月不相待,自古皆死亡。
死亡不能免,安有却老方。
仙人郑伯侨,于今在何方?尔骨苟未朽,蝼蚁生肝肠。
独有令名士,可以慰情伤。
白发三江一腐儒,长年耽酒不耽书。
偶逢世乱无生计,落日烟中自把锄。
且喜屋无穿隙雪,未愁漏尽满靴霜。
纸帏布被从牢落,赖有希牙齿颊香。
青天上有无根日,驰光暂明还复黑。
昼夜相催老却人,忽忽吾言四十七。
偶看旧镜镜为羞,昔髭未生今白头。
朱颜丹药已难觅,青史功名行且休。
岁岁年年待富贵,富贵不来老还至。
老既至兮百事非,病妻对之怨且詈。
妻年比我虽稍卑,近亦摧颓如我衰。
一生仳离殕居半,此世欢娱能几时。
纵多子女知何益,北邙冢墓无人识。
古往今来共如此,我亦胡为空叹息。
人生满百世岂多,尊中有酒且高歌。
有酒不歌奈老何!
寂寂衙斋傍翠微,三年清俸坐忘归。常愁直道招嫌易,差喜闲曹得谤稀。
一枕松阴扫花径,满庭香草掩柴扉。独怜瓦雀声相伴,嘱尔尘寰处处机。