小园斜日照残芳,千里伤春意未忘。
金谷已空新步障,马嵬徒见旧香囊。
莺来似结啼鸾怨,蝶散应知梦雨狂。
清赏又成经岁别,却歌团扇寄回肠。
南土气蒸溽,城居厌喧卑。官曹稍休暇,寄此方驾驰。
侧径转萦曲,遥原杂林池。烦缨濯微飙,前瞻划舒夷。
嶪嶪琳宇深,松桂交樛枝。钟声出修廊,一饭若有期。
适意岂不乐,营营竟何为。虚谈非世具,勿遣俗士知。
素衷慕幽蹈,终焉谢尘羁。
气和色庄,襟度洋洋。
雪残春嶂,月午秋江。
峙凌虚金碧兮增飞来小朵之奇观,发昔人幽潜兮来典午咸和之遗芳。
或见或闻,意消心降。
若夫奉己淡薄,接物慈祥。
不泥文字,不堕平常。
此所以为北峰之克家,而於自受用昧中,
合乎性具之宗纲。
一枝炯炯照人寒,绝似溪桥立马看。
只恐春风解相怨,漏他消息入毫端。
腊月正月早惊春。
众花未发梅花新。
可怜芬芳临玉台。
朝攀晚折还复开。
长安少年多轻薄。
两两共唱梅花落。
满酌金巵催玉柱。
落梅树下宜歌舞。
金谷万株连绮甍。
梅花密处藏娇莺。
桃李佳人欲相照。
摘叶牵花来并笑。
杨柳条青楼上轻。
梅花色白雪中明。
横笛短箫凄复切。
谁知柏梁声不绝。
心逐南云逝,
形随北雁来。
故乡篱下菊,
今日几花开。
缥色动风香。
罗生枝已长。
妖姬坠马髻。
未插江南珰。
转袖花纷落。
春衣共有芳。
羞作秋胡妇。
独采城南桑。
胡地少春来。
三年惊落梅。
偏疑粉蝶散。
乍似雪花开。
可怜香气歇。
可惜风相摧。
金铙且莫韵。
玉笛幸徘徊。
水国开良宴,霞天湛晚晖。
凌波宓妃至,盪桨莫愁归。
妆浅休啼脸,香清愿袭衣。
即时闻鼓瑟,他日问支机。
绣骑翩翩过,珍禽两两飞。
牢收交甫佩,莫遣此心违。
痴云压陇如坚城,猛风击破如雄兵。
寒溪古洞收不彻,有如奔车白旆归空营。
林稍划划露微碧,玉匣渐见青铜精。
影转西风流日脚,万斛黄金散空落,
宝篦刮尽重瞳膜,倒盛一海春冰薄。
世界倾在琉璃屏,神豪气爽肌骨清。
不须七碗秋江波,两腋自有清风生。
长忆当年玉川子,殷勤会问苍生事。