剪断长翎入网罗,十年光景怨蹉跎。欲提长剑为游说,且卧空山学揣摩。
砧杵夜寒醒醉梦,风霜秋紧役诗魔。不须计较当时事,黄卷书中宠辱多。
畏日得凉才涉惬,因秋感岁却成悲。
君看八万四千劫,只在炉熏起灭时。
春隰荑绿柳。
寒墀积皓雪。
依依往纪盈。
霏霏来思结。
思结缠岁晏。
曾是掩初节。
初节曾不掩。
浮荣逐弦缺。
弦缺更圆合。
浮荣永沉灭。
外随夏莲变。
态与秋霜耋。
道迫无异期。
贤愚有同绝。
衔恨岂云忘。
天道无甄别。
功名识所职。
竹帛寻摧裂。
生外茍难寻。
坐为长叹设。
含毫意不浅,微月上帘栊。门静吏人息,心闲囹圄空。
繁星入疏树,惊鹊倦秋风。始觉牵卑剧,宵眠亦在公。
爽气朝来万里清,凭高一望九秋轻。不知凤沼霖初霁,
但觉尧天日转明。四野山河通远色,千家砧杵共秋声,
遥想青云丞相府,何时开阁引书生。
我先落魄何所为,百年生计巢南枝。迎风吸露饮山渌,枕泉漱石吟新诗。
一丝不挂心自乐,澹然性灵学无学。洗耳熟听空山猿,知心更有空山鹤。
漫漫长夜何时晨,纷纷尘世何日清。餔糟啜醨难自强,独醒肯图千古名。
君不见严光片石生白云,江湖夜永秋水深。碧丝牵动潭底月,直钩钓断人间心。
不能捭阖与从衡,啸傲丘园养性情。燕雀安知鸿鹄志,麒麟终异犬羊生。
茅櫩雪霁书声远,楮帐风微梦寐清。但愿太平身健在,一犁春雨课儿耕。
春花秋月去如烟,浪迹渝州忽十年。厌说壮图成已往,尚馀豪气似从前。
扪心中夜常思过,载酒高楼便欲仙。富贵浮云非所望,闭门独自理残编。
人初生,日初出。上山迟,下山疾。百年三万六千朝,
夜里分将强半日。有歌有舞须早为,昨日健于今日时。
人家见生男女好,不知男女催人老。短歌行,无乐声。
百年:指人寿百岁。
强半:大半;过半。须:必得,应当。
催:使事物的产生、发展变化加快。无:没有,与“有”相对;不。
古史散左右,诗书置后前。岂殊蠹书虫,生死文字间。
古道自愚蠢,古言自包缠。当今固殊古,谁与为欣欢。
独携无言子,共升昆仑颠。长风飘襟裾,遂起飞高圆。
下视禹九州,一尘集豪端。遨嬉未云几,下已亿万年。
向者夸夺子,万坟厌其巅。惜哉抱所见,白黑未及分。
慷慨为悲咤,泪如九河翻。指摘相告语,虽还今谁亲。
翩然下大荒,被发骑骐驎。