长安高城,层楼亭亭。干云四起,上贯天庭。蜉蝣何整,行如军征。
蟋蟀何感,中夜哀鸣。蚍蜉愉乐,粲粲其荣。寤寐念之,谁知我情。
昔君视我,如掌中珠。何意一朝,弃我沟渠。昔君与我,如影如形。
何意一去,心如流星。昔君与我,两心相结。何意今日,忽然两绝。
梅发春江棹绿波,越乡缠离认吴歌。
寻花戴帽谁家去,载酒移船与客过。
废馆夕阳寒柳动,古宫芳草白雪多。
山行每是清晨出,归路牛羊下远坡。
共住西山一片云,朝昏钟磬亦相闻。
天台南岳当时事,彼彼情怀未得论。
二月春光好,村村景物赊。绿垂烟外柳,红绽雨中花。
倚杖登危峤,提壶坐浅沙。万缘知有分,随处即为家。
青青杨柳枝,秋来不禁吹。茸茸路傍草,斩艾不得老。
昨日欣欣笑语同,今朝掩面啼东风。乃知百年果倏忽,作善休言待明日。
问君北邙山下游,朽骨何曾多白头。富贵同归一丘土,谁向身前问歌舞。
洞庭正波蘋叶衰,岂是秦吴远别时。
谢君箧中绮端赠,何以报之长相思。
云愁海思天苍苍,风高木落鸿雁翔。
仰看明月在庭户,不知零露沾衣裳。
乱离朋友异胶漆,干戈兄弟皆参商。
百年礼乐一朝尽,此语闻之行路伤。
桂水秋风高,扁舟过摐末。
西来佳公子,袖拂湟川月。
公子芳年狐白裘,抱琴来访丹山丘。
云边举手笑相揖,凌云意气横清秋。
高谈雅论倾四座,自言曾到燕山游。
雪中射虎随飞将,原上呼鹰从列侯。
酒酣驰向城南猎,腾身飞鞚轻一瞥。
赤手获得千年狐,路人纵观夸勇捷。
卿家严君谁得如,湘南昔日专城居。
将门有将今复见,见此沧波明月珠。
明珠白璧相照耀,知音更学丝桐妙。
传得吴侬《子夜歌》,弹为楚客《阳春》调。
尔有吴越思,言之使我迷。
罢琴惆怅孤月落,哀猿老树临双溪。
他年同泛山阴雪,听尔琴中《乌夜啼》。
金谷桃李丛,畚插费培植。
寒冰犹未泮,花叶已薿薿。
贞松生南山,石老厥土瘠。
春回气尚浅,生意几欲息。
东皇本无私,托根异形色。
曾谓天地功,不及粪壤力。
仰瞻帷幕。
俯察几筵。
其物如故。
其人不存。
神灵倐忽。
弃我遐迁。
靡瞻靡恃。
泣涕连连。
呦呦游鹿。
衔草鸣麑。
翩翩飞鸟。
挟子巢栖。
我独孤茕。
怀此百离。
忧心孔疚。
莫我能知。
人亦有言。
忧令人老。
嗟我白发。
生一何早。
长吟永叹。
怀我圣考。
曰仁者寿。
胡不是保。