红雨随风散落霞,行人几误武陵家。
牧童若向青帘见,应认枝头作杏花。
翠羽嘈嘈唤梦回,罗浮峰下小徘徊。
霜风昨夜卷晴雪,山路今朝无碧苔。
尚有瘦香供玉笛,不将余片点妆台。
少须鼎实明人眼,却带江南烟雨来。
山翁手持青石骨,疑是元宝瘗中物。
支床捣练应不然,中裂何由半存没。
冰池既決不可隄,镜面已破那能规。
达人不必顾堕甑,好事大率逢轰碑。
寒蝉饱饮供晓滴,尽了山中病磨墨。
太和磔裂三千年,何处人间有完璧。
横塘清浅藕花开,绰约冰姿绝點埃。
雨过浑疑汤饼试,风生却讶玉山颓。
未经太液承恩去,先向东林结社来。
铨次群芳须第一,妖红丽紫尽舆台。
何处秋来在树间,旅中寂寞欲生寒。
筼筜粉落见秋色,薜荔青凋带老颜。
午枕尚犹飞豹脚,晓霜久已染鸡冠。
流年偷向吟中换,老却诗人空等閒。
江夜月微明,梅花瘦影横。念君千里外,多少岁寒情。
灯火乍熄初入更,饥鼠出穴啾啾鸣。齧书翻盆复倒瓮,使我频惊不成梦。
狸奴徒尔誇衔蝉,但知饱食终夜眠。痴儿计拙真可笑,布被蒙头学猫叫。
丈室四壁静,孤灯永夜明。蒲团清坐稳,檐铁两三声。
欲宦乏王事,结主远恩私。为身不为名,散书徒满帷。
连冰上冬月,披雪拾园葵。圣灵烛区外,小臣良见遗。
曀曀寒野雾,苍苍阴山柏。树回雾萦集,山寒野风急。
岁物尽沦伤,孤贞为谁立。赖树自能贞,不计迹幽涩。