风卷晴霞空树头,东皇西去太真愁。可怜零落胭脂色,绿叶争如枝上稠。
洒泪湘妃不喜妆,和烟迷月涨秋塘。翠盘影里呈妍白,恨煞诗人玉有香。
彩云红雨暗长门,翡翠枝余萼绿痕。
桃李东风蝴蝶梦,关山明月杜鹃魂。
玉阑烟冷空千树,金谷香销漫一尊。
狼籍满庭君莫扫,且留春色到黄昏。
夜来风雨洗残春,芍药还开春又新。入座忽惊持酒客,举杯先酌送花人。
烟轻雪腻丰容质,露重霞香婀娜身。铁石肝肠总销铄,都将软语说风神。
张帆得顺风,飞鸿与争疾。后浪蹙亦舒,前山过如失。
桐江转数湾,上濑未入日。篙工享安便,坐稳头屡栉。
人生倚造物,理微难究诘。处顺安可常,离忧讵能必。
白鸥知此情,故向波间没。
香暧金堤满,湛淡春塘溢。已送行台花,复倒高楼日。
终冬十二月,寒风西北吹。独有梅花落,飘荡不依枝。
流连逐霜彩,散漫下冰澌。何当与春日,共映芙蓉池。
南国梅花发,阳回此独先。翻缘得气早,不斗入春妍。
冰雪原吾分,芬芳却自怜。调羹倘他日,青子向人圆。
在汉信垂功,于唐道更隆。一川留古迹,多代仰高风。树折巢堕鸟,阶荒草覆虫。行人过岂少,独驻夕阳中。
我从山中来,安宅岂敢卜,
穷秋积霖潦,陋巷没车毂。
环堵不蔽风,下床每涂足。
灶蛙日已长,釜鱼时可漉。
瓦解岂一朝,粪土扶朽木。
中夜若崩山,微躯忧压覆。
晨炊无尺椽,慨叹食重肉。
益思反蓬茅,终老依松竹。
云居荫薜萝,野性狎麋鹿。
涧溪可濯饮,薇蕨余希蔌。
宁惟此寓馆,薄宦同旅馆。
吾食敢求饱,民生犹歉腹,
囊空庶无寇,囷竭尚有粟。
墨突不暇黔,谁能忧破屋。