蝉性极清高,愁吟类楚骚。炎天风露薄,度日亦嗷嗷。
祖龙门外神传璧,方士犹言仙可得。
东行欲与羡门亲,咫尺蓬莱沧海隔。
那知平地有青云,只属寻常避世人。
关中日月空千古,花下山川长一身。
中原别后无消息,闻说胡尘因感昔。
谁教晋鼎判东西,却愧秦城限南北。
人间万事愈堪怜,此地当时亦偶然。
何事区区汉天子,种桃辛苦求长年。
病来谁复顾湘累,君独无忘宿昔时。人物喜逢三语掾,风骚远过四愁诗。
尊前破涕方成笑,人事多乖又语离。莫道天涯无雁到,好风宁不寄相思。
琅舆深出未央门,十里圜坛气象尊。圭璧三千周典备,貔貅百万汉兵屯。
青城浮霭连霜动,黄道微风带日温。不用灵光符圣武,从来精祲答乾坤。
儿辈病元亮,斗筲羁曼容。何时跨鸿鹄,食藕莲花峰。
小槛再游历,轻寒裘未重。人家当卮黍,不愧千户封。
愿因琴高生,傥见乔与松。从兹毁车马,永绝世味浓。
岁晚复来此,清阴期箨龙。
暑湿倦行役,依投得禅关。空堂纳清风,坐见香霏还。
积水共天远,高僧与云闲。传闻扁舟人,宿昔庐兹山。
姝者已千载,诸峰高烟鬟。当时功名成,止在谈笑间。
今岂无国士,宸游一何艰。凭高望行朝,小雨犹斑斑。
耕人扶耒语林丘,花外时时落一鸥。
欲验春来多少雨,野塘漫水可回舟。
残烛犹存月尚明,几家帏幌梦魂惊。星河渐没行人动,历历林梢百舌声。
行杯酌罢歌声歇,不觉前汀月又生。
自是离人魂易断,落花芳草本无情。
草色青青汉水新,异乡听雨怕逢春。
客怀不似今年恶,频向东风送故人。