道人于事百不闻,岁晚鹤骨谁相温。禅床茧光薄如雾,宜月宜霜复宜露。
梦回蕲竹生清寒,五月幻得梅花看。初疑脆膜轻无力,一片凝秋剡中色。
道人巧手天机深,两杵独伴阶蛩吟。卷舒似听桔叶音,珍重莫遣烟煤侵。
百年富贵谁能免,锦幄彤庐语恩怨。可怜老楮岁寒心,用舍在吾难自荐。
君不见燕山穹庐毡百幅,狎坐围春醉红玉。道人不学制戎衣,空煮南山卧茅屋。
安知幕天席地一希夷,长共青山白云宿。
前日相逢一尊酒,即欲写向君家亭。别来十日不会面,胸次硉兀愁难醒。
忆我曾为帝城客,客里论交话畴昔。玉楼弦管天下春,醉舞杨花日西夕。
此时聚首情皆真,云萍转盼难重陈。高官坐揖小官拜,九州四海知何人。
长安少年更翾薄,一饷飞蚊聚欢乐。残杯冷炙心已悲,此士平生惯藜藿。
君不闻汉时豪杰称东方,列卿太史尚书郎。就中亦有贫贱者,威动星宿回清光。
为君痛饮亭边月,怀古伤今重离别。丈夫有志江海深,匣中雄剑知君心。
随潮染岸石,逐沬聚浮楂。徒令阿谷丽,停筐不汰沙。
畴昔江乡识此君,清风凛凛动霜筠。被谁点染移将去,也受京华半面尘。
苍天映清水,下见白云飞。
天水从何来,飞云更何依。
人生亦如此,融结中有机。
此机即天命,吾心端不违。
真谛休谈欲度人,度人先自正其身。
天伦弃掷如萧梗,反认他亲作己亲。
我生不死命在仙,从师远岳方来旋。
皇天未许斩蛟鳄,腰蟠龙剑徒蹁跹。
尘心洗尽五湖月,意气散作六合烟。
朅来人间四十年,布袍高格恼市廛。
羞称岁星谪下土,谁道许令长后贤。
漳滨老子旧令尹,几岁相识梅溪边。
歌钟秀水动岂料,大笑箕踞当琼筵。
酒酣吴松夸星命,指卿指相大丑妍。
劝我不合甘云泉,玉禾且辍钟山田。
吴松吴松听我言。
君不见明时治历四海传,日至岁差过千载,司天观星多失
躔。
正德戊寅三月建小大,己巳庚午朔晦迁,毫厘参错缪恐千
。
君不见五星宫次本赘牵,尧舜之世实不然。
何况迩来星变不似前,撒沙百万赴海死,妖彗三扫谁咎愆
我命当自造,古人徒可怜。
洛闳一行圣皆死,邪律子平巧莫全。
富贵岂真我辈设,鱼鳖要救生人悬。
功成便放壶中鹤,会自扶摇上九天。
恋阙未毁车,还山只结庐。
暂中千日酒,迟上万年书。
野树鸣干叶,晴潭响暗鱼。
别君何所望,占气斗牛墟。
良友竟亡悲凤死,遗编虽在泣麟穷。
休论十载追趋地,只漫千山梦寐中。
青草渐生今日雨,白杨时动故园风。
抚坟岂称酬知己,愁绝春原薜荔丛。
昔公参行省,于此驻旌旄。至今读书堂,名配匡山高。
秀草带烟雾,长林振波涛。鄙人思高远,胜日欣游遨。
缅惟草昧初,朔南拥弓刀。公生将相家,卓荦称人豪。
文场已孤骞,史笔况载掺。怀公不可见,江水徒滔滔。