鉴在机先已是迟,电光石火亦难追。
鹫峰点著便回去,终不重安眼上眉。
南浦蒹葭疏雨后,寂寥横笛怨江楼。思飘明月浪花白,
声入碧云枫叶秋。河汉夜阑孤雁度,潇湘水阔二妃愁。
发寒衣湿曲初罢,露色河光生钓舟。
朔风一夜至,庭树叶皆飞。孤宦百忧集,故人千里归。
岱云寒不散,江雁去还稀。迟暮兼离别,愁君雪满衣。
忆共西山宿,高歌岂宦情。一毡连大海,五字竟长城。
夜雨桃花水,春风画角声。忧时休怅望,弦诵是平生。
昔人贵松柏,为有霜雪姿。
折以赠远别,岁寒心不移。
愿言且珍藏,聊慰千日思,
青青陨秋黄,勿同杨柳丝。
朝朝车马如蓬转,处处江山待客归。
若使人间少离别,杨花应合过春飞。
肠断墓门道,青青小草春。死生皆作客,去住各因人。
徒有皋鱼泣,空怜季路贫。客途今日梦,应阻大河滨。
繄我书屋东,屹然矗高峰。壁立几千仞,卷舒簇芙蓉。
巉然颇高洁,缅怀太傅翁。明月坠西岭,白云散晴空。
虽无蔷薇洞,而有竹与松。扪萝试攀援,着屐扶短筇。
千古重先德,何由蹑孤踪。
道人于事百不闻,岁晚鹤骨谁相温。禅床茧光薄如雾,宜月宜霜复宜露。
梦回蕲竹生清寒,五月幻得梅花看。初疑脆膜轻无力,一片凝秋剡中色。
道人巧手天机深,两杵独伴阶蛩吟。卷舒似听桔叶音,珍重莫遣烟煤侵。
百年富贵谁能免,锦幄彤庐语恩怨。可怜老楮岁寒心,用舍在吾难自荐。
君不见燕山穹庐毡百幅,狎坐围春醉红玉。道人不学制戎衣,空煮南山卧茅屋。
安知幕天席地一希夷,长共青山白云宿。
前日相逢一尊酒,即欲写向君家亭。别来十日不会面,胸次硉兀愁难醒。
忆我曾为帝城客,客里论交话畴昔。玉楼弦管天下春,醉舞杨花日西夕。
此时聚首情皆真,云萍转盼难重陈。高官坐揖小官拜,九州四海知何人。
长安少年更翾薄,一饷飞蚊聚欢乐。残杯冷炙心已悲,此士平生惯藜藿。
君不闻汉时豪杰称东方,列卿太史尚书郎。就中亦有贫贱者,威动星宿回清光。
为君痛饮亭边月,怀古伤今重离别。丈夫有志江海深,匣中雄剑知君心。