遥夜凄风入素弦,沈沈灯色感华颠。清钟孤枕惟凭醉,细竹空窗不解眠。
有子伶俜资药裹,无家飘泊信烽烟。天翻海阔肠堪断,犹耐青春看月圆。
隙鸟媚晴川,汀沙漾鼻烟。薄凉催挂席,斜日照鸣舷。
睥睨孤峰出,芙容绝浦妍。褰裳秋正好,何处挟飞仙。
曲池新水戏纤鳞,琐尾谁怜涸辙人。愁雨一窗花气损,暖风千结柳容伸。
菑畴待展耕烟镈,里闬还馀漉酒巾。莫引素琴翻白雪,恐惊巢燕落香尘。
少年结侠如君少,况复神楼旧业奇。松菊满庭归正好,春鸿回首慰相思。
风蓬蓬,雨窣窣,
客子中夜寒侵骨。青灯也解照孤愁,
归梦不到涪江侧。晚来天气犹未佳,
万里湿云遮日华。僧房僻寂无来辙,
踏遍长廊占晚霞。闻道比邻酒初熟,
能来浇我空洞腹。为君痛饮不苦辞,
世路纷纷蛮与触。
天台吴架阁,京下忆寻梅。倚杖月中立,思君江上来。
夜深怜雪落,香动觉春回。独坐溪边石,晴云满绿苔。
寂寞村斋里,春深日觉迟。药残呼仆斸,背倦倩儿捶。
户外鸟啼树,井边犬护篱。地幽无客至,閒检杜公诗。
久雨清烦暑,新凉入小斋。偶然逢上客,相与话幽怀。
酒换东西市,泥深前后街。且堪留一醉,谈笑杂齐谐。
纤纤折杨柳,持此寄情人。一枝何足贵,怜是故园春。
迟景那能久,芳菲不及新。更愁征戍客,容鬓老边尘。
赋就归来柰别何,浣溪秋色入骊歌。三年节操经冰雪,一病身名付薜萝。
按剑每拚知己少,拥途尤自野人多。故山北望千馀里,此去县知水不波。