草堂聊藉竹为门,花坞从将槿作垣。长日鸟啼红药尽,夕阳人坐绿阴繁。
愁多非为逢时歉,住久应知隔世喧。赖有青山如旧故,年年相对两忘言。
偶携藜杖过桥东,曲港潮流处处通。溪上闲花多覆水,村前垂柳半含风。
黄昏鸟宿轻烟外,青野人耕细雨中。莫怪移家来畎亩,欲将遗事学庞公。
水榭风亭取次开,新凉应有客同杯。树阴深处黄鹂语,溪水平时白鸟来。
葵扇偶从邻妪买,荷衣旋学野人裁。花间蝴蝶双飞去,正是山翁午梦回。
斜阳倏西下,片月已东出。鸡犬各还家,柴荆晚饭毕。
邻舍语依然,儿女相牵率。鸣蛙水上喧,流萤花外疾。
夜色向沉沉,旷望弥萧瑟。
沉沉夜来雨,泱泱川上平。田家趋时作,驱牛急晨耕。
遥遥阡陌间,肃肃老少并。札札耒与耜,咿咿桔槔声。
纡回野水入,绵延禾稼盈。劬苦事一时,倏忽见秋成。
四体虽云疲,所贵惟此生。此生各有分,胡乃不自营。
寥寥千载下,宁知沮溺情。
种瓜东门外,种豆南山下。遗荣等粪土,屏迹在田野。
自昔有达士,而我非作者。偃息任疏顽,得性非虚假。
不觉岁月迁,青春复徂夏。是时农务忙,尽日宾明寡。
新竹带可围,青荷手堪把。于焉以永日,冲襟一潇洒。
立身本疏慢,罢官实所宜。追思十年往,犹是归来迟。
聊租二顷田,以为三径资。故人有裘羊,旦夕与娱嬉。
即看花满园,但要酒盈卮。高歌任性情,放言罕文辞。
邈与世相绝,俯仰复何为。
燕居未及好,良人顾有违。脱巾千里外,结绶登王畿。
戒徒在昧旦,左右来相依。驱车出郊郭,行路正威迟。
存为久离别,没为长不归。
乍解征鞍,又理汉江归棹。不思量、恹恹病倒。今宵欢尽,怕鸡窗催晓。
柳丝愁、恨花偏笑。
东风转眼开了,酴醾须到。约重来、还须去早。餐风眠露,嘱蛾眉休扫。
最伤心、袖边人老。
击壤歌,击壤歌,
仰观俯察如吾何。西海摩月镜,
东海弄日珠。一声长啸天地老,
请君听我歌何如。君不见丹溪牧羊儿,
服苓餐松入金华。又不见武陵捕鱼者,
舣舟绿岸访桃花。高人一去世运倾,
或者附势类饥鹰。况是东方天未白,
非鸡之鸣苍蝇声。朝集金张暮许史,
蠛蠓镜里寄死生。犀渠象弧谐时好,
干将镆铘埋丰城。失固不足悲得亦不足惊。
秋花落后春花发,世间何物无枯荣。
十年漂泊到如今,一穷殆尽猿投林。
平生舒卷云无心,仪舌纵存甘喑喑。
噫吁嘻!豪猪靴,
青兕裘,一谈笑顷即封侯。
后鱼才得泣前鱼,予之非恩夺非雠。
眼前富贵须看法和,吾将老矣行且休。
休休休,俯视八尺躯,
沧海渺一粟。忆昔垂九龄,
牵衣觅李栗。回头华发何萧萧,
百年光阴如转烛。乃歌曰:不编茅兮住白云,
不脱蓑兮卧黄犊。仰天拊缶兮呼乌乌,
手持鸱夷兮荐醽醁。乃赓载歌曰:招夷齐兮采薇,
拉园绮兮茹芝。折简子陵兮羊裘披,
移文灵均兮佩琼枝。敢问诸君若处庙廊时,
食前方丈、侍妾数百得志为之而弗为。