掷地金声信有之,莹然冰玉见清词。元凯癖成官始贵,
相如渴甚貌逾衰。荒园每觉虫鸣早,华馆常闻客散迟。
寂寞罢琴风满树,几多黄叶落蛛丝。
朔土秋气高,日夕来凉幰。
鸿雁已南乡,游子寒无衣。
履霜戒坚冰,几者动之微。
所以漆室女,浩叹忧园葵。
烨烨阶下兰,一夕遽变衰。
愁来谁与语,有酒聊自挥。
故乡岂不怀,我行尚迟迟。
百年同适客,何事主叹悲。
醉墨纷纷尽雅才,等閒携酒探花来。
笙歌已散游人去,更逐东风拾落梅。
东方千里遭旱蝗,嗷嗷赤子何仓忙。使君适来守高密,快意岂复如钱塘。
钱唐绝胜高密好,却背烟花行野草。雕鞍不稳画船安,脱粟易饥香稻饱。
繁华回首得萧条,膏泽如流堪沃焦。吾民无忧使君乐,乐意超然谁最超。
超然台高北城上,使君与民同登望。民爱使君如父母,千载牲醪不能忘。
昔我读公文,今我登公台。台前风景发人兴,再拜公像还低佪。
西瞻穆陵关,东俯琅琊岛。勃海汪洋碣石孤,常山嵚崟马耳小。
潍淄流水更悠悠,叹息前人都巳休。唯有卢遨挟仙侣,至今来往卢峰游。
因招羡门子,便约安期辈。嵯峨切云冠,缥缈凌风佩。
纷然为我集台端,白日连空旌节寒。紫霞深杯和石髓,如瓜大枣行金盘。
就中一翁称地主,调笑群仙迭歌舞。玉壶天开俄项间,碧桃春融千万古。
我幸承清宴,妙诀从此传。会使日轮生月窟,神明无处不超然。
卜筑芳村枕水涯,一尊常对四时花。长江浴日明金佩,远树屯云拥翠华。
清簟疏帘高士榻,石桥流水野人家。巡檐更觉青天近,重忆星河泛斗槎。
异时得交天下士,触目琳琅珠玉间。年来林下龟藏六,一见道人聊解颜。
未厌山林僻,那知节序迁。高闲爱重九,安健又今年。
物外无缰锁,樽中有圣贤。黄花自衰晚,勿复笑华颠。
寺楼钟断锁长廊,谁共萧斋一炷香。书册自能留久坐,灯花还解劝馀觞。
风回绝壑沉虚籁,雨入幽林送嫩凉。老懒由来贪睡美,秋衾不怕夜初长。
云海苍茫前路。烟语隔、薜萝双户。主人鸡黍多情,似劝我、息劳小住。
寻春枉事蜡屐去。芳草径、是春来处。尘心流水同閒,准备听、疏钟零杵。
满树和娇烂漫红,万枝丹彩灼春融。
何当结作千年实,将示人间造化工。