繁弦脆管挟春华,都属侯门富贵家。我独萧然无一事,清宵兀坐听鸣蛙。
天子欲宽南顾忧,绣衣曾是旧人求。
山川不改元负采,父老能言昔政猷。
襦裤疲民应枕奠,纪纲新度觉钱流。
年灵一种同天地,雨露何偏十四州。
于门为国产英贤,淮海锺灵五百年。
松竹千寻森气节,江湖万顷渺情田。
白头未握封侯印,皂盖犹分刺史天。
俗变农桑皆犊佩,家传恺悌只蒲鞭。
敛容不动吏曹畏,清坐无言上意宣。
田野欢声丰岁里,西山爽气寿杯前。
篱边陶菊千苞折,阶下尧蓂一叶鲜。
香火祝公三入后,却来平地作飞仙。
晚来云色半浓淡,云外青山知有无。
缠出六花夸舞女,又飞一白慰农夫。
久无人说平淮事,空有天生访戴图。
忧国寸心同皎洁,诗肩如鹭更清臞。
忙里何曾把酒卮,一秋心事付东篱。
等间应被西风笑,寂寞黄花未有诗。
江湖犹足事,食宿戍鼙喧。久客秋风起,孤舟夜浪翻。
乡音离楚水,庙貌入湘源。岸阔凫鹥小,林垂橘柚繁。
津官来有意,渔者笑无言。早晚酬僧约,中条有药园。
万里念江海,浩然天地秋。风高群木落,夜久数星流。
钟绝分宫漏,萤微隔御沟。遥思洞庭上,苇露滴渔舟。
喜得华亭鹤,看承过所宜。
防饥先种稻,忧病预鑽龟。
易惬眠云意,难酬卧锦诗。
不缘过郡谢,步步在相随。
高高华亭,有鹤在屏。削玉点漆,乘轩姓丁。
暮云冥冥,双垂雪翎。晨光炯炯,一直朱顶。
含音俨容,绝粒遗影。君以为真,相期缑岭。
掷地金声信有之,莹然冰玉见清词。元凯癖成官始贵,
相如渴甚貌逾衰。荒园每觉虫鸣早,华馆常闻客散迟。
寂寞罢琴风满树,几多黄叶落蛛丝。