长安二月多绿杨,远信未到龙庭旁。佳人中夜抱影坐,风窗泠泠愁思长。
青天无云一镜洁,万户千门音响绝。何人横笛在高楼,玉龙叫彻春江月。
金井梧桐霜叶飞,寒乌哑哑中夜啼。
兰闺少妇停灯宿,梦见征人塞上归。
相思未诉乌惊起,千结柔肠碧窗里。
鹍弦羞涩掩瑶琴,线断红珠泪如洗。
啼哑哑,声不住。
牵辘轳,逐乌去。
流莺春晓唤樱桃,花外传呼殿影高。抱里琵琶最承宠,君王敕赐玉檀槽。
莫道妆成断客肠,粉胸绵手白莲香。
烟分顶上三层绿,剑截眸中一寸光。
舞胜柳枝腰更软,歌嫌珠贯曲犹长。
虽然不似王孙女,解爱临邛卖赋郎。
锦里芬芳少佩兰,风流全占似君难。
心迷晓梦窗犹暗,粉落香肌汗未干。
两脸夭桃从镜发,一眸春水照人寒。
自嗟此地非吾土,不得如花岁岁看。
不要以为远离故乡的游子都会思乡断肠,川中的美女身段窈窕,肌肤似雪,玉指纤纤,浑身散发着馨香。
美人最美的地方就是气质,周身都笼罩着动人的风韵,比剑时,取胜的关键往往靠的是持剑人眼里的杀气。
那美人一舞,柔软的姿态更胜江边的柳枝,腰肢纤细,堪比小蛮,我迫不及待想要跟她说话,连那如珠玉般动听的歌声都不想听下去了。
只可惜你不像卓文君那样大胆,邂逅司马相如之后敢与之私奔。
锦囊虽然很香但是还少了佩兰这味香料,一个人若想要十全十美也着实不易。
我还沉浸在自己刚才做的梦里面,看看窗外天还未明,昨晚涂的胭脂已经掉落,你的肌肤上还有未干的香汗。
我看看镜子里,你的脸如刚刚绽放的桃花,翦水秋瞳,眼眸明丽,眼神清澈,顾盼生辉。
只可惜我不能永远待在这里,每天欣赏你如花般美丽的容颜。
王孙:卓王孙,卓文君之父。卖赋郎:司马相如。
自嗟:自己嗟叹、叹息。不得:不能;不可。
楚腰蛴领团香玉,鬓(bìn)叠深深绿。月蛾星眼笑微嚬(pín),柳妖桃艳不胜春,晚妆匀。
水纹簟(diàn)映青纱帐,雾罩秋波上。一枝娇卧醉芙蓉,良宵不得与君同,恨忡(chōng)忡。
美人的腰很细,脖子白而长,肌肤白嫩有光泽,鬓发重叠,十分厚密。她的眉毛像弯月,眼睛像明星,笑起来略带愁意。晚上精心妆扮以后,就连春天也比不上她那如柳枝般妖娆、如桃花般艳丽的美貌。
美人在竹席上躺着,水纹映在青纱帐上,她的眼神也好似笼罩上了一层薄雾。她像一枝芙蓉花那样醉卧在竹席上,如此美好的夜晚却不能和心上人一起度过,她的脸上显得充满了恨意和忧愁。
楚腰:泛指女子细腰。《韩非子·二柄》:“楚灵王好细腰,而国中多饿人。”杜牧《遣怀》:“落魄江湖载酒行,楚腰纤细掌中轻。”蛴领:领项白而颀长。蛴,蝤蛴,木中的蝎虫,体白而长,以比喻女子颈项。见和疑《采桑子》注。团香玉:形容肌肤白嫩而有光泽。鬓叠:鬓发重叠,言其厚密。月蛾星眼:如弯月之眉,如明星之眼。笑微嚬:笑而略带愁意。嚬,通“颦”,皱眉头。柳妖桃艳:如柳枝妖娆,如桃花艳丽。不胜:比不上。
簟:竹席。秋波:指女子的眼神。良宵:美好的夜晚。忡忡:忧愁的样子。《诗经·召南·草虫》:“未见君子,忧心忡忡。”
云锁嫩黄烟柳细,风吹红蒂(dì)雪梅残。
光景不胜闺阁恨,行行坐坐黛眉攒(cuán)。
烟雾笼罩着树林,柳树垂着嫩黄的细枝;春风吹起花朵的根蒂,连红梅也在不断凋零。
风光明秀,引起了女子无限的闺阁怨情,她空虚无聊,行坐不安,秀丽的眉头皱成了一团。
嫩黄:指柳色。烟柳:烟雾笼罩的柳林。亦泛指柳林、柳树。蒂:根蒂,花或瓜果跟枝茎相连的部分。残:凋零。
“光景”句:意思是风光明秀,而引起了无限的闺阁怨情。光景,风光景色。闺阁:代指女子。行行坐坐:空虚无聊,行坐不安。黛眉:黛画之眉。特指女子之眉。攒:聚集,这里指皱眉。
日华照冰彩,灼烁自相明。阴潭欲半解,阳岸已全轻。
未释苔文隐,将销草气生。稍得观鱼上,非独见孤惊。
傥逢魏后术,当验可为城。
汗马黄沙百战勋,神州多难待诸君。从来王业归汉有,岂可江山与贼分。
暖日照融千树雪,寒风吹散满天云。犹多狐鼠遁逃处,河朔家家望五军。
径藓痕沿碧甃,檐花影压红阑。今年春事浑无几,游冶懒情悭。旧梦莺莺沁水,新愁燕燕长干。重门十二帘休卷,三月尚春寒。
行行穷尽深林外,碧瓦鳞差依翠麓。
峰峦左右相回环,万叶霜丹间晴绿。
忽闻雷霆脚底声,声撼乾关隐坤轴。
双龙跃出两崖间,倒泻银河作飞瀑。