庙堂岂乏周公旦,累岁惊心海上波。昔日楼船人已矣,他年铜柱事如何。
诚斋老子虚怀久,西石先生□眼多。安得四郊烽火熄,山中击壤有余歌。
历尽江湖白尽头,生涯惟有一扁舟。
醉来吹笛空沙上,鱼自相忘水自流。
世系名门礼数娴,妙年声望耸朝端。玄丘夜直金镛静,丹陛春朝玉佩寒。
喜溢天颜承雨露,名通仙籍簉鹓鸾。自怜饥死东方朔,愿乞馀甘窃大官。
中堂高迢迢,下有三青槐。于时夏气清,新柔亦何佳。
流阴回绮疏,分绿凝缇帷。好鸟相和鸣,凉飙倏而来。
步庭玩芳景,始觉心怀开。古人迈种德,谅足希鼎台。
兹植有荣悴,令德无少衰。
推户惊风大,听诗闻雨来。五年终夕话,三客异乡回。
欢阻河塍月,心伤里社灾。别怀知未释,寄与短章开。
断玑零璧散不拾,田父夜惊莫敢藏。青箱世守亦仅仅,深锁何殊尘网凉。
当年有作必写与,楚亦有分旌与璜。时时开视宁忍读,六丁下取须提防。
惟天生才加以学,小子辟席突窥墙。追穿载籍吸元气,浅才薄艳下奔忙。
古者文章重制诰,至今读数常与杨。圣朝责实所弗尚,诸侯侨戍争求良。
由来陈琳阮瑀集,存者纵富已已亡。香山居士尚律切,少陵野老穷铺张。
论诗宗尚见百一,空积腹中千万章。茅亭六月忆新落,左右花草罗丹黄。
终日相呼语不尽,三复共赏味逾长。钟山回首竟终古,三年忽忽永心丧。
独念遗文后死责,名山何日发辉光。
高薄层霄礼上玄,徘徊回首笑尘缘。烟生万壑疑无地,云散孤峰忽有天。
虎豹关开风送入,丹铅灶冷火迷传。榔梅似是真消息,独立苍茫思渺然。
杏花春色望中新,赋就欢冯狗监陈。鞭似祖生先竞着,璞如卞氏晚同珍。
已看剑气冲牛斗,岂为山灵诞甫申。莫道禹门高万丈,雷声震处是通津。
何处金笳月里悲,悠悠边客梦先知。
单于城下关山曲,今日中原总解吹。
钟鼓九衢绝,出门千里同。远情高枕夜,秋思北窗空。
静见烟凝烛,闲听叶坠桐。玉壶思洞彻,琼树忆葱笼。
萤影疏帘外,鸿声暗雨中。羁愁难会面,懒慢责微躬。
甲乙科攀桂,图书阁践蓬。一瓢非可乐,六翮未因风。
寥落悲秋尽,蹉跎惜岁穷。明朝不相见,流泪菊花丛。