少年裙屐誇乡国,酒痕衫色。剑阁烟鬟千点绿,甚日归得。
使君名姓在,小儿能识,雨丝如织。别后相思灯下忆,汉水无极。
我本不羁士,少年知远游。结交尽豪俊,英风邈难俦。
浩然志四海,垄断非所求。群雄乱天纪,誓将除国雠。
驱马向京邑,道路阻且修。旷望空叹息,失计成淹留。
时哉苟未会,白璧宁暗投。耻同五鼎食,笑视千金裘。
袁丝尚游侠,枚皋事俳优。知己竟不遇,行藏谁与谋。
白日如逝水,冉冉春复秋。人生久羁旅,岂不怀故丘。
芳时倏徂谢,悲绪寒飕飕。容华易憔悴,安能常黑头。
放歌吴门市,洗耳长江流。虽然不得意,常为苍生忧。
心随去雁远,目送孤云愁。夫子东海裔,济代多良筹。
既无陈仲举,虽贤罕见收。何如共脱屣,速驾赴沧洲。
禅客无心忆薜萝,自然行径向山多。
知君欲问人间事,始与浮云共一过。
再寻招隐地,重会息心期。樵客问归日,山僧记别时。
野云阴远甸,秋雨涨前陂。勿谓探形胜,吾今不好奇。
吝骄专恣讳言兵,祸本伊谁自种成。
潮汛有时声转怒,权奸一死罚犹轻。
道无起灭无今古,物有消虚有长盈。
赞化正需豪杰手,华山深处卧升平。
寥寥宇宙间,咄咄古今裹。游者可为纶,飞者可矰矢。
至若乘风云,犹龙有老子。商周几阅代,柱下寄藏史。
西归为谁来,独为关尹喜。将与溟涬游,道德落陈纸。
上下五千言,字字抉玄秘。无名天地根,尔乃是道纪。
虚心与实腹,剌剌含至理。知雄以守雌,涉世混尘滓。
玄同究旨归,守朴而已矣。世衰朴亦散,大道久沦弃。
纷纷知巧场,窍凿浑沌毁。战争蜗角名,攘夺蝇头利。
嗟哉彼世愚,劳扰何时止。焦灼膏火中,长生安可冀。
如何得长生,试请问李耳。此老意云何,不过静者是。
吾翁尚玄默,不共世俗靡。便腹贮大真,冲虑契玄旨。
与物忘町畦,出口泯臧否。息机娱林泉,厌喧避城市。
岸帻南山云,濯足矶头水。客来一杯酒,客去仍隐几。
醉乡并梦境,此外皆尘秕。全生得要术,汗漫托无始。
人拟葛天民,我曰有道器。青牛西去后,黄老恣麈尾。
无心合道真,千古如翁几。倘逢皓发人,关尹若舟起。
欣睹玳筵开,东来佳气紫。
愁春去。送春去。春去何方住。满院绿阴浓,便是春归处。
落花飞野渡。渡口鸣柔橹。何处送春船,一霎河滨遇。
庭院深深闻杜宇。无计留春,拼送春归去。问春毕竟归何处。
桃花乱落杨花舞。
回首家山曾小住。斗草寻芳,姊妹欢如许。不道而今离绪苦。
樽前唱断黄金缕。
深相忆,莫相忆,相忆情难极。银汉是红墙,一带遥相隔。
金盘珠露滴,两岸榆花白。风摇玉佩清,今夕为何夕。
官府不著名,散迹村落深。白云自朝暮,青山无古今。
爱此夏日永,门巷多繁阴。呼儿具绳床,不履亦不簪。
殷勤好风来,为我消烦襟。一饱万事了,何用腰黄金。
羁勒困名马,网罗多珍禽。何如山鹿痴,呦呦恋长林。