天末惊风急,江湖野思长。
悲鸣愁绝塞,接翼冒风霜。
泽岸多矰弋,云间乏稻粱。
茫然栖息地,饮啄欲何乡。
关山月,一年十二度圆缺。平时不忍看,况是中秋节。
此际穹庐已尽眠,团团独对南来客。关山月,玉宇绝纤尘。
平沙明似水,矮树远疑人。关山月,万里共清辉。回想闺阁里,应照流黄机。
停梭望明月,泪下沾裳衣。关山月,升自东海湾。经天涉黄道,如输沈西山。
月轮有升沈,人生有往还。月下计归期,白露湿衣寒。
几时桂魄满,方在故园看。
去国离家路八千,平生不爱半文钱。
苍天鉴我无私意,莫使妖禽夜叫冤。
春来见绿树,日夜忆连枝。梦断一千里,愁连十二时。
鹡鸰飞雨急,鸿雁度云迟。无柰音书绝,其如鼓角悲。
万里翩翩度碧虚,月明送影意何如。
也知一向郎边过,自是多情少寄书。
总角从君游,头颅各如此。十年中乖异,暂聚差可喜。
浃旬互送迎,积怀不暇理。社燕与秋鸿,途遇空尔尔。
上林君一枝,天涯我万里。意行无近远,我梦亦如是。
时时把君臂,依依见文史。境过一欠伸,中宵披衣起。
人言作郡乐,作郡真不美。列城掩孤聪,万夫丛一指。
人善无足云,人过我先耻。人求我恐后,人取我所鄙。
不解效脂韦,那能利爪嘴。簿书日纠缠,祸害相依倚。
以此念家山,键户合扫轨。况有老兄弟,至乐谁得似。
对状风雨中,鸡鸣殊不已。
黄鸡催唱晓玲珑,尺五飞来紫禁中。遂使尧言布天下,始知汉诏感山东。
金瓯已付经纶手,玉烛均调鼎鼐功。人囿太平无事日,村村粳稻飐香风。
晓星独挂结麟楼,三殿风高药树秋。
玉笛数声飘不住,问人依约在东头。
宿鸟翩翩落照微,石台楼阁锁重扉。
步廊无限金羁响,应是诸司扈从归。
幽阁焚香万虑凝,下帘胎息过禅僧。
玉堂分照无人后,消尽金盆一碗冰。
结屋此山间,柿阴浓昼暑。云从岩际来,向我窗中伫。
北上最高峰,下瞰临何许。爱彼南涧松,去濯清泠渚。
时来石上坐,月下闻樵语。风雨涧香过,石田响禾黍。
西阁日将夕,川原生暮烟。远林归倦鸟,枯叶抱寒蝉。
野岸渔罾外,秋风戍垒前。故人应念我,定有尺书传。