林梢石气午难开,路古人稀半是苔。铃语声声行不得,乱山寒雨马驮煤。
碧天云净水烟微,砧杵无声一镜飞。画饼香中人尽醉,嫦娥亲自夺元归。
天晴九月九,秋思搅腾腾。
大醉无人会,高山独自登。
看鸿时背水,采菊阻寻僧。
往事还堪忆,狂吟罢未能。
翠满衣裳远径分,渐供幽兴入诗门。
临泉自爱窥筇影,过藓何妨驻屐痕。
因惹断云还倚石,偶看残照学呼猿。
行行却喜无人到,曾为秋来挂梦魂。
东风吹雨宿尘轻,丱丱村原正晓晴。
远树有花皆辨色,好峰无数不知名。
云开雁鹜横长塞,草绿牛羊上废城。
欲向燕山还极目,夕阳时候更分明。
癸未四月雨,并遗东作忙。盛夏雨不嗣,连月恣恒旸。
邻湖㪺数级,安问陂与塘。高秋报淫雨,宵昼声浪浪。
山村早焦槁,自无卒岁望。原田所灌溉,糜烂无登场。
泽农陷巨浸,什一罹死亡。贫者为耕治,鬻儿营种粮。
乃今益穷迫,骨肉矧异方。富者忧盗贼,扑劫群虎狼。
向闻司租使,适经川泽乡。芃芃赏禾黍,讵信愬灾荒。
三农苦复苦,天高难自明。未论死沟壑,官租何由偿。
仰首向天泣,旻天但苍苍。
西山朝旭隐高城,城下清霜百草平。沙岸风回江鸟堕,松林雪霁寺楼明。
泽冰乍合鱼犹上,硗土方坚麦未生。病后心怀自知少,负薪终日逐人行。
江上愁心送客时,秋风袅袅动相思。武昌无限新栽柳,偏向章台折一枝。
依然被底有馀温,尚恐轻寒易中人。最是梦回呼不应,昏镫落月共栖神。
花开金谷几经春,一曲清歌委路尘。到底绿珠同日死,季伦才是有情人。
我谪庾岭下,年年饷焦坑。
味虽轻且嫩,越宿苦还生。
分甘尝此品,敢望建溪烹。
勾公道义重,不与炎凉并。
持节漕七闽,风采照百城。
冤苦尽昭雪,草木亦欣荣。
得新未肯尝,包封寄柴荆。
罪罟敢当此,自碾供百灵。
捧杯啜其余,云腴彻顶清。
爽气生几席,清飚起檐楹。
顿觉凡骨蜕,疑在白玉京。
整冠朝金阙,鸣佩谒东皇。
须臾还旧观,坐见百虑平。
美玉藏精璞,明珠媚深渊。
天清气或朗,光景露涓涓。
或者辄按剑,奇才叹难全。
之子英杰人,声名何轩轩。
妙龄魁四海,终始皆称贤。
过眼不再读,悟心非口传。
文真翻手成,识超余子先。
森森列五岳,浩浩朝百川。
谓年未三十,当握造化权。
陶甄到唐虞,修洁偕渊骞。
谁云一戢翅,沈滞十二年。
众论今未谐,子心方藐然。
磨礲尽箭镞,刮洗成混圆。
上造羲轩外,下极宣政前。
讨论分本末,钩颐穷由缘。
遥遥数千载,恍然落眼边。
斯文天其兴,子能常踬颠。
试看桃李花,三春何暄妍。
未及瞬息间,飘零堕风烟。
青青乔松枝,霜雪弥贞坚。
子如识此理,聊臣白云巅。