白鹤巢兮丹井空,蓬山杳兮烟霞蒙。
陵谷变兮今古,木叶下兮秋风。
飞仙去兮朝太微,黄冠野服兮以游以嬉。
餐霞卧月兮世不我违,与世涤映兮天门可驰。
苍龙嗥兮云漫扉,石泉冽兮山芋肥。
俯仰宇宙兮日月蔽亏,灵秀回薄兮野芳呈姿。
山中之乐兮万化莫移,仙人不来兮隐者曷归。
草色随骢马,悠悠同出秦。
水传云梦晓,山接洞庭春。
帆影连三峡,猿声近四邻。
青门一分手,难见杜陵人。
你骑着青骢马,沿着长满青草的小路,从秦地出发,一路远去。
眼前的流水,宛如涌动着云梦楚地的晨意,身旁的山川,仿佛绵延着洞庭湖畔的春色。
你的小船仿佛已经走到了三峡,凄清的猿叫声从四面传来将你包围。
唉,你这一走,想再见我恐怕就很难了!
东风柳线长,送郎上河梁。未尽樽前酒,妾泪已千行。
不愁书难寄,但恐鬓将霜。望怀白首约,江上早归航。
东风柳线长,
送郎上河梁。
未尽樽前酒,
妾泪已千行。
不愁书难寄,
但恐鬓将霜。
空怀白首约,
江上早归航。
孤帆片月欲交飞,尘土三年不上衣。此意近来难说与,浩歌天际约秋归。
南岳古般若,自来天下知。翠笼无价寺,光射有名诗。一水涌兽迹,五峰排凤仪。高僧引闲步,昼出夕阳归。
飞絮红英舞夕阳,江干送别折垂杨。家山亲友如相问,漫道旅人忘故乡。
阴云惨淡满天秋,马上龙钟拥毳裘。渐近滦京凉又别,斜风细雨过桓州。
馆娃宫畔顾,国变生娇妒。勾践胆未尝,夫差心已误。
吴亡甘已矣,越胜今何处。当时二国君,一种江边墓。
呜咽清渭滨,纷披灞桥柳。今古伤别离,扬鞭各挥手。