圆绿风翻翡翠云,娇红露淡石榴裙。
采莲声隔花深处,应有鸳鸯梦里闻。
玉神何事带红绡,未让胭脂与杏桃。
天下更无清可比,湘累不敢和离骚。
青松宿鹤磵泉流,云意迟迟山意秋。
一曲广陵休尽奏,月寒天地古人愁。
小立烟波上,江湖兴未忘。败梧风舞叶,寒菊露滋香。
目逐去云断,愁随流水长。莼鲈秋正好,飞棹访沧浪。
林间留我住多时,似与烟霞夙有期。野老烹茶来献客,岩猿偷果去呼儿。
静思世上千年事,不值山中一局棋。欲说行藏舒卷意,洞天惟有白云知。
吴姬一曲采莲歌,回首秋风卷碧波。翠盖不能擎雨露,鸳鸯应怨夜寒多。
三复招隐吟,不知寒夜深。看看西来月,移到青天心。
归路幢灯火始然,长街过雨步轻便。本来高柳黄尘地,误入桃花薄暝天。
鸣镝场开承浅草,留犁酒绕滴清泉。兽旗飘飐知何世,辟地还从受一廛。
清晨过龟山,水势凌日盛。突兀淮渎祠,空影浮相映。
我思无支祈,何得窃权柄。古后逭其诛,后世及以政。
夏鼎民可知,鲁囚吾不敬。廿里老子山,私念未及竟。
大风翻然起,天水势一迸。长桅势忽倾,连舫声相并。
有力皆上掀,无雷欲下轰。南辕折不回,退鹢旋复迎。
众喊张臂持,万沤陷胸迸。竭力乃抛锚,遇浪如碰钉。
鼓轮就浅濑,牵绳依幽屏。船身顿而蹶,蟆腹号以膨。
激石居未安,得雨势益横。家人吐狼藉,水鸟飞觇矎。
我心知其故,且卧待起定。召寇固有因,论理亦太横。
欹枕久不宁,搴帷若有侦。何物类狝猴,跳踉赤臂胫。
大笑至口耳,其语乃可听。轻薄神所羞,冯暴尔何轻。
但遣稽程期,未至忧性命。寓老启方幼,威福惟予正。
庚辰与童律,不用且久病。世人不悟此,辄思与我竞。
大鹏犯天盖,长鲸搅海镜。以予较之彼,犹自羞陷阱。
迁贸诩器利,矜盈谓气劲。一败遂为羞,大福至不更。
无乃过棼云,制身宜自订。言毕忽无睹,风息梦亦醒。
匹妇何缘有冽泉,只因一念彻苍玄。世人谁解纲常重,流得芳名万古传。