动静不违书,如君始是儒。
婢闲犹画卦,儿戏亦投壶。
门冷僧长往,官清道更孤。
吾君能大用,皇宋即唐虞。
玉洞秦时客,焚香映绿萝。新传左慈诀,曾与右军鹅。
井臼阴苔遍,方书古字多。成都今日雨,应与酒相和。
我生独后邵康节,白首黄尘走阡陌。
兴来犹作山水游,不减当年谢康乐。
归来读书茅屋底,不悟庭中雨漂麦。
往年为客上湘水,万里不异僧行脚。
东还苕霅又十年,日夜思归叹萧索。
移舟五湖吊范蠡,酾酒三高祠太伯。
岂无苍弁晴岚翠,亦有洞庭秋月白。
不问乌飞与兔走,自乐鸢飞共鱼跃。
去年买舟上吕梁,横波利石森戈戟。
狂吟不信风涛险,浩饮只恐沧溟窄。
眼中往往逢故人,谩说人民已非昨。
去年二月到燕城,官河水动冰初拆。
解装孤馆深闭门,尘缨未暇沧浪濯。
城西招提双杏树,闻道花开亦将落。
汤休妙语数见招,怜我同是江南客。
嗟余卧病已旬浃,出门不奈东风恶。
西家蹇驴许相借,明日无风便如约。
政使飘零满地香,共拾残英带冰嚼。
陶翁昔年怀隐德,手种黄花只一色。南山杯酒义熙年,北窗枕簟羲皇宅。
九霄原是儒家子,作画多年胡昩此。丹青入手劳心思,不极妖艳心不止。
我闻菊品三十六,此画模写犹未足。世情每自逐时好,隐德谁能识幽独。
愿君笔端改常度,剥落繁华反贞素。万里风霜摇落馀,一枝秋色长如故。
直指示众重说偈,瞿昙舍身得其半。
东山和出一字无,擘破面门君自看。
妙德熏天富,空生彻骨穷。同将一点雪,煅出太虚空。
少待鹍鹏化,聊资九万风。殷勤问行李,一箭过辽东。
吾弟有娇女,名珍字掌珠。在家频汝顾,久客念余无。
襁褓离慈母,恩勤托义姑。近来闻学步,应不倩人扶。
已为蟾阙彦,仍就鹄山居。綵服晨供馔,青藜夜照书。
寒香三径小,清籁四窗虚。仕学俱优日,承明别有庐。
双玉亭亭出粉墙,便添风月入吟觞。会看直上三千尺,截简先书异姓王。
仙翁去醉碧桃春,鹤背风吹万里身。
洞裹棋高饶岁子,瓢中诗好寄何人。
三峰紫翠浮亡屐,五岳烟霞染葛巾。
归日定知能缩地,莫教青竹化龙鳞。