自信何为者,乾坤一庶民。默参閒里味,睡友梦中人。
俯仰难逃俗,文章莫济贫。桃源津得问,何处不藏身。
人事有代谢,天运无常盈。计功与殉利,咄咄竟何成。
哲人悟神理,垢氛长不缨。存虚御六气,振翰凌蓬瀛。
高揖九州士,天路空冥冥。
野外常无事,多看种树书。迂顽堪自笑,踯躅欲焉如。
饮客中山酒,寻春下泽车。倦游频息驾,意惬即吾庐。
投老谋生未有涯,酸吟空自度年华。人间春雨秋风夜,落叶堪悲似落花。
霜豪掷罢倚天寒,任作淋漓淡墨看。
何敢自矜医国手,药方只贩古时丹。
七闽四海东南曲,自有天地惟篁竹。
无诸曾拥汉入秦,归来依旧蛮夷俗。
未央长乐不诗书,何怪天涯构板屋。
人民稀少禽兽多,云盘雾结成烜燠。
楼船横海未入境,淮南早为愁蛇蝮。
自从居股徙江淮,鸟飞千里惟溪谷。
经历两世至孙氏,始闻种杏匝庐麓。
依然未识孔圣书,徒能使虎为收谷。
异端神怪非正学,但可出野惊麋鹿。
三分南北又几年,匹士单夫无或录。
开元天宝唐欲中,阑干始见盘中蓿。
日南韶石出名公,新罗二士非碌碌。
七闽转海即洙泗,仅有令孜与思勗。
令人不忍读唐书,不胜林壑溪山辱。
天心地气信有时,二三百年渐堪目。
述古大年创发迹,义理文章相接续。
蔡襄风任獬廌司,陈烈气压龙虎伏。
介夫当仁意不让,了翁守义穷弥笃。
天开道统游杨胡,一气北来若兰馥。
了翁责沈先识程,子容闻风亦知肃。
剑龙化作李延平,道理益明仁益熟。
遂生考亭子朱子,撑拓三才开{左亻右上亡下一}育。
植立纲常鳌戴地,开发蒙昧龙衔烛。
三胡三蔡与五刘,新安建安知一族。
直卿幸作东床客,照耀乾坤两冰玉。
四书才老多有见,楚辞全甫尤能读。
正叔安卿亲闻道,稍后景元亦私淑。
礼书身后得直卿,遗经未了留杨复。
奎宿分野忽在兹,神光秀气相追随。
灯窗眉宇辙不同,金玉满堂珠万斛。
遂令四书满天下,西被东渐出九服。
方将相与作齐鲁,迩微觉忘南梳沐。
贤良文学偶未设,墙角短檠充何速。
相看一一皆凤麟,相薰渐渐随鸡鹜。
古今最重是习气,圣贤为此多颦蹙。
一落千丈不可回,坚冰都在坤初六。
诗书自古不误人,明经不但为干禄。
聪明才智万景春,家国子孙千百福。
剪断长翎入网罗,十年光景怨蹉跎。欲提长剑为游说,且卧空山学揣摩。
砧杵夜寒醒醉梦,风霜秋紧役诗魔。不须计较当时事,黄卷书中宠辱多。
畏日得凉才涉惬,因秋感岁却成悲。
君看八万四千劫,只在炉熏起灭时。
春隰荑绿柳。
寒墀积皓雪。
依依往纪盈。
霏霏来思结。
思结缠岁晏。
曾是掩初节。
初节曾不掩。
浮荣逐弦缺。
弦缺更圆合。
浮荣永沉灭。
外随夏莲变。
态与秋霜耋。
道迫无异期。
贤愚有同绝。
衔恨岂云忘。
天道无甄别。
功名识所职。
竹帛寻摧裂。
生外茍难寻。
坐为长叹设。
含毫意不浅,微月上帘栊。门静吏人息,心闲囹圄空。
繁星入疏树,惊鹊倦秋风。始觉牵卑剧,宵眠亦在公。