捷步竞先鸣,达人贵沈几。鸿鹄翅摩天,于世常高飞。
煌煌冠盖朝,疏也乃独归。谁云伤秋子,而为鲈鱼肥。
彼哉枌榆俦,岂知千仞辉。
故人久别李方伯,不尽交情忆洛中。冰檗心坚真比石,松筠节老不随风。
共嗟禄秩縻三纪,渐喜云泉属两翁。已办这头青若笠,鸥江鹭渚往来同。
托迹红尘不染尘,径梅溪竹共精神。
字真正逼张居士,禅味曾参印上人。
声色素轻非为老,须眉虽皓却如新。
儿孙须得文章力,富贵丛中一寿椿。
矢心欲解浮名缚,海上林光汝最真。四百峰峦分我半,清风明月两閒人。
澄江空为谢家有,春草亦傍他门生。若道诗无工拙句,古今何得有诗评。
草木自有性,湖山更乞灵。冰霜仙骨瘦,桃李世情腥。
惹袖香全别,和羹子未青。未须携铁笛,吹月上湖亭。
北风万木正苍苍,独占新春第一芳。
调鼎自期终有实,论花天下更无香。
月娥服御无非素,玉女精神不尚妆。
洛岸苦寒相见晚,晓来魂梦到江乡。
驱马春山去,山蹊绕涧斜。
浅清沙岸水,疏瘦石岩花。
放荡从生事,殷勤向物华。
依微听鸡犬,深柳映人家。
门前山树插云青,雨足山前稻水平。
桑柘半空蚕事了,绿阴深处啭残莺。
庭院轻寒新雨过,江城寒食野花飞。
故园北望一千里,极目江枫客未归。