溪亭春晚共离觞。何许是衡阳。香罗初剪征衫好,东风里、快马轻装。
市远擘张閒暇,年丰虎落相羊。苍梧云尽暮天长。
山色似吾乡。莺啼绿树飞红雨,三千里、处处耕桑。
说与年年归雁,重来应念潇湘。
长公曾一仕,壮节忽失时;
杜门不复出,终身与世辞。
仲理归大泽,高风始在兹。
一往便当已,何为复狐疑!
去去当奚道,世俗久相欺。
摆落悠悠谈,请从余所之。
长公曾一仕,壮节忽失时。张挚一度入仕途,壮烈气节不入俗。
决意闭门与世绝,终身隐遁不再出。
杨伦归去大泽中,高尚节操在此处。
既一为官便当止,隐去何需再犹豫?
罢了尚有何话说!世俗欺我已很久。
摆脱世上荒谬论,请随我归去隐居。
长公曾一仕,壮节忽失时。长公:张挚,字长公,西汉人,曾“官至大夫,免。以不能取容当世,故终身不仕”(《史记·张释之列传》)。壮节:壮烈的气节。失时:指失去了从政的时机。
杜门:谓闭门不出。杜,堵塞,断绝。
仲理:指东汉杨伦。高风;高尚的品格、操守。兹:此,这里。
往:去。指出仕。已:止,停。指辞官归隐。狐疑:犹豫不决。
去去:这里有“且罢”、“罢了”的意思。曹植《杂诗·转蓬离本根》:“去去莫复道,沉忧令人老。”奚道:还有什么可说的。奚,何。
摆落:摆脱。悠悠谈:指世俗妄议是非的悠谬之谈。余所之:我所去的地方,指隐居。之,往,到。
长安高城,层楼亭亭。干云四起,上贯天庭。蜉蝣何整,行如军征。
蟋蟀何感,中夜哀鸣。蚍蜉愉乐,粲粲其荣。寤寐念之,谁知我情。
昔君视我,如掌中珠。何意一朝,弃我沟渠。昔君与我,如影如形。
何意一去,心如流星。昔君与我,两心相结。何意今日,忽然两绝。
梅发春江棹绿波,越乡缠离认吴歌。
寻花戴帽谁家去,载酒移船与客过。
废馆夕阳寒柳动,古宫芳草白雪多。
山行每是清晨出,归路牛羊下远坡。
共住西山一片云,朝昏钟磬亦相闻。
天台南岳当时事,彼彼情怀未得论。
二月春光好,村村景物赊。绿垂烟外柳,红绽雨中花。
倚杖登危峤,提壶坐浅沙。万缘知有分,随处即为家。
青青杨柳枝,秋来不禁吹。茸茸路傍草,斩艾不得老。
昨日欣欣笑语同,今朝掩面啼东风。乃知百年果倏忽,作善休言待明日。
问君北邙山下游,朽骨何曾多白头。富贵同归一丘土,谁向身前问歌舞。
洞庭正波蘋叶衰,岂是秦吴远别时。
谢君箧中绮端赠,何以报之长相思。
云愁海思天苍苍,风高木落鸿雁翔。
仰看明月在庭户,不知零露沾衣裳。
乱离朋友异胶漆,干戈兄弟皆参商。
百年礼乐一朝尽,此语闻之行路伤。
桂水秋风高,扁舟过摐末。
西来佳公子,袖拂湟川月。
公子芳年狐白裘,抱琴来访丹山丘。
云边举手笑相揖,凌云意气横清秋。
高谈雅论倾四座,自言曾到燕山游。
雪中射虎随飞将,原上呼鹰从列侯。
酒酣驰向城南猎,腾身飞鞚轻一瞥。
赤手获得千年狐,路人纵观夸勇捷。
卿家严君谁得如,湘南昔日专城居。
将门有将今复见,见此沧波明月珠。
明珠白璧相照耀,知音更学丝桐妙。
传得吴侬《子夜歌》,弹为楚客《阳春》调。
尔有吴越思,言之使我迷。
罢琴惆怅孤月落,哀猿老树临双溪。
他年同泛山阴雪,听尔琴中《乌夜啼》。