东皋结亭子,平远眺南陌。映窗植修篁,四面绕松柏。
阴晴作明晦,时有云气积。以此名归云,诗酒酬佳日。
王子沈幽士,微吟好独立。林君自潇洒,徙倚多风格。
任生称善书,挥驰满东壁。张老方外人,叔白之琴客。
无闲雪与月,亦复昼连夕。一去百越游,十载遂绝迹。
归来寻旧欢,诸君皆安适。松竹尽剪伐,栋宇亦倾侧。
稍复理荒秽,渐次事修葺。佳木会重栽,斯人宁再集?
更名为感旧,与尔抱长戚。
涉水更登陆,所向皆清贞。
寒草不藏径,灵峰知有人。
悠哉炼金客,独与烟霞亲。
曾是欲轻举,谁言空隐沦。
远心寄白日,华发回青春。
对此钦胜事,胡为劳我身。
楚万重阳日,群公赏宴来。共乘休沐暇,同醉菊花杯。
逸思高秋发,欢情落景催。国人咸寡和,遥愧洛阳才。
罗浮仙子骑白凤,翠禽啼破寒香梦。飞向淇园觅秋实,风触湘累佩声动。
同心比石坚不移,贞姿劲节相因依。平生四美托交契,岁寒盟好深天机。
砚池波翻月涵墨,写出清标素绡湿。广云湘雨路迢迢,沦落江南总尘迹。
一身英气射光芒,北定中原事转长。落得两篇出师表,至今只是汉文章。
谁念三闾久陆沉,饱霜犹自傲秋深。年年吞吐说不得,一见黄花一苦心。
岩下虚通上入云,众山围绕一山尊。德云只在此峰顶,童子何妨问法门。
已种稚松三百本,待移苍竹一千根。不须更学药山老,月下啸声惊远村。
秀香家住桃花径。算神仙、才堪并。层波细翦明眸,腻玉圆搓素颈。爱把歌喉当筵逞。遏天边,乱云愁凝。言语似娇莺,一声声堪听。洞房饮散帘帏静。拥香衾、欢心称。金炉麝袅青烟,凤帐烛摇红影。无限狂心乘酒兴。这欢娱、渐入嘉景。犹自怨邻鸡,道秋宵不永。
岁月匆匆催白发,风尘漠漠敝青衫。
早晚扁舟逐孤雁,一江秋色挂吴帆。
洛阳马叟世称贤,童稚相看四十年。
只道诗名传宇内,宁知酒债满江边。
蓬蒿久没扬雄宅,虾菜聊随范蠡船。
此日将书付归雁,不胜清泪湿吴笺。