扰扰复阗阗,鸡声妨晏眠。江城收宿雨,衰发受新年。
寒尽梅花后,春生草阁前。郊原芳草近,早问石湖船。
月色灯山满帝都,香车宝盖隘(ài)通衢(qú)。
身闲不睹(dǔ)中兴盛,羞逐乡人赛紫姑。
帝王之都,到处月光如水,花灯如山,装饰华丽的香艳的马车堵塞了宽敞大道。
身处闲暇却无缘目睹中兴之年元宵盛况,只得带着羞惭随着老乡去观看迎接紫姑神的庙会。
紫姑:传说中女神的名字。我国的西南方,尤其是湘西地区,民间传说其为厕神,又作子姑,厕姑,茅姑。一说于正月十五那天激愤而死,一说被害于厕,于正月十五那天显灵。人们为记念她,形成了正月十五迎接她的习俗。
月色灯光满帝都,香车宝辇隘通衢。
身闲不睹中兴盛,羞逐乡人赛紫姑。
补吏多下迁,罢归聊自度。园庐既芜没,烟景空澹泊。
闲居养痾瘵,守素甘葵藿。颜鬓日衰耗,冠带亦寥落。
青苔已生路,绿筠始分箨。夕气下遥阴,微风动疏薄。
草玄良见诮,杜门无请托。非君好事者,谁来顾寂寞。
昼晷(guǐ)已云极,宵漏自此长。
未及施政教,所忧变炎凉。
公门日多暇(xiá),是月农稍忙。
高居念田里,苦热安可当。
亭午息群物,独游爱方塘。
门闭阴寂寂,城高树苍苍。
绿筠(yún)尚含粉,圆荷始散芳。
于焉(yān)洒烦抱,可以对华觞(shāng)。
夏至这天,昼晷所测白天的时间已经到了极限,从此以后,夜晚漏壶所计的时间渐渐加长。
还没来得及实施自己的计划,就已经忧虑气候的变化冷暖的交替了。
衙门每日空闲的时候居多,而这个月的农事却是比较忙活些的。
老百姓在地里耕作,酷热也不知怎么抵挡的。
正午时分那些人和物都在歇息,静悄悄的,惟独我自己在池塘里游来游去好不惬意。
城墙高耸,城门紧闭,树木葱翠,绿荫静寂。
翠绿的鲜竹尚且含粉,池塘里的荷花已经开始散发阵阵的清香了。
在这里可以抛却烦恼忘掉忧愁,终日对影举着华丽的酒杯畅饮。
晷:观测日影以定时间的工具。这里指日影。漏:即漏壶,古代一种计时的装置,简称漏。
暇:空闲的时候。
亭午:正午,中午。
筠:竹子的青皮。这里指竹子。
于焉:在这里。华觞:华丽的酒杯。
斜阳尽处荡轻烟,辇路东风入管弦。
五夜好春随步暖,一年明月批头圆。
香尘掠粉翻罗带,蜜炬笼绡斗玉钿。
人影渐稀花露冷,踏歌声度晓云边。
日暖泥融燕子飞,海棠深浅注胭脂。
一杯社日治聋酒,报答春光烂漫时。
守岁饮须频,光阴又再春。漏移中夜刻,身是去年人。
天色收残腊,人心息旧尘。东风新我意,相得向鸡晨。
社曰日暄风气鲜,溪光野态簇春妍。低飞燕子剧自语,点注桃花娇可怜。
蜡虎青郊争袨日,蛰龙玄泽欲浮烟。因思宰社还酬国,转对新芳倍惜年。
夕阳归倦鸟,落木下寒檐。霜点菊三径,香侵月一帘。
临风追陆羽,把酒忆陶潜。品得秋滋味,商声刮骨盐。